خانواده مادری او علاقه مند به موسیقی و خواندن بودند و نسل به نسل این علاقه در آنها وجود داشت. همین امر سبب شد تا در 9 سالگی پدرش ساز دوتاری به او هدیه دهد و مراحل ابتدایی نواختن ساز را نزد پدر و بعدها نزد دیگر اساتید منطقه تربت جام و خراسان بیاموزد.

او از معدود نوازندگان مسن و پیشكسوت موسیقی نواحی بود كه به گفته هوشنگ جاوید، پژوهشگر موسیقی نواحی دارای مدرك فوق دیپلم بود و شغلش معلمی بود و در نهایت بازنشسته آموزش و پرورش شد. همین امر به او در شناخت و خوانش اشعار بزرگان شعر و موسیقی منطقه و ایران یاری‌های فراوانی رساند.

پورعطایی در سال 1344 به سبب شهرت در نوازندگی و خوانندگی به تهران دعوت می‌گردد تا در تالار رودكی، مجامع هنری و سفارتخانه‌های اروپایی و رادیو و تلویزیون، همراه با گروه هنرهای آیینی، سنتی و حركات موزون به سرپرستی هنرمند برجسته هنرهای آیینی «آقای محمدفاروق كیانی‌پور» و دیگر هنرآفرینان میراث كهنسال به اجرای برنامه بپردازد كه بسیار مورد اقبال واقع می‌گردد. شهرت وی در این زمان تا بدانجا می‌رسید كه ضمن سفر به سراسر ایران، برای اجرای برنامه در كشورهای گوناگون از وی دعوت به عمل می‌آید.

شركت در مراسم شاهنامه خوانی با دوتار چون جنگ هفت لشكر، داستان سیاوش، داستان بیژن و منیژه، جنگ كُك كوه زاد (قلعه‌ای در تربت جام به نام قلعه گگ) از دیگر فعالیت‌های وی است.

از ویژگی های مهم پورعطایی ، شیوه اجرایی اش هنگام نواختن ساز در صحنه بوده است كه حس و حالی مناسب را به خواننده انتقال می داد. همین ویژگی سبب شد تا برخی از فیلمسازان به سراغ او بروند و از او در كارهای خود مدد بگیرند كه بهرام بیضایی و واروژ كریم مسیحی از جمله آنها بودند.

او صدایی پر و پیمان داشت و از معدود خنیاگران موسیقی نواحی بود كه هم ساز خوب می زد و هم از صدایی شش دانگ برخوردار بود قطعه «نوایی نوایی» كه گوشه‌ای ماندگار در موسیقی منطقه خراسان است با آواز او و تصویربرداری زیبایی كه از نواختن و خواندنش در این مایه به ثبت رسیده است، بین مخاطبان موسیقی ماندگار شده است.

پورعطایی از جمله هنرمندان ثابت در اجراهای جشنواره‌های مختلف موسیقی بود. جشنواره موسیقی فجر، جشنواره ذكر و ذاكرین و جشنواره موسیقی نواحی ایران از جمله رخدادهایی بودند كه پورعطایی در آنها حضوری جدی و موثر داشت و حتی در یكی دو دوره از این جشنواره‌ها به عنوان داور بخش موسیقی نواحی و دوتار نوازی فعالیت كرد.

از او دو دختر و پسر برجای مانده اند كه همه آنها دستی در نواختن دارند و یكی از فرزندانش نیز جایزه نوازنده برتر در جشنواره موسیقی نواحی كرمان را از آن خود كرده بود. آلبوم «فرهنگ دیرینه خراسان» و چند آلبوم دیگر از نواخته‌ها و خوانده‌های این خنیاگر موسیقی نواحی ایران از جمله آثار به جای مانده از اوست كه در برخی از‌‌ آنها فرزندانش نیز ساز می‌زنند و می‌خوانند.

پورعطایی چند ماه آخر را با بیماری‌های مختلفی از جمله عفونت ریه و كیسه صفرا دست و پنجه نرم كرد و مدتی هم در بیمارستان امام رضای مشهد بستری بود. این نوازنده و خنیاگر موسیقی نواحی صبح روز 12 مهرماه 1393 دار فانی را وداع گفت.

سردبیر: رادیو آوا