هنوز دوران كودكی را به پایان نبرده بود كه به علت فوت پدر، ناچار به ترك تحصیل و كار در كارگاه های مختلف شد. نجاری، حلبی سازی، آهنگری و تراشكاری تجربه هایی بود كه از او در عنفوان جوانی صنعتكاری ماهر و مبل ساز چیره دستی ساخت.

استاد صبا با بینش عمیقی كه داشت و با توجه به اطلاعات صنعتی كه قنبری داشت، به ایشان پینهاد ساختن ویلن میكند و راهنمایی های لازم را نیز مینماید. آموزش موسیقی، نوازندگی ویلن و ساختن ویلن به موازات یكدیگر ادامه می یابد. این تلاش ها تا سال 35-1344 ادامه می باید.

سازهای ساخت ایشان توسط استاد صبا ارزیابی می شود، تا زمانی كه كیفیت سازهای به حدی می رسد كه استاد صبا با ویلن ساخت ایشان سلو می نوازد.

در سال 1335 استاد صبا ایشان را به آقای سورن آراكلیان كه اطلاعات نظری و تحقیقات فراوان راجع به تكنیك ویلن سازی داشتند آشنا می كند. آقای آراكلیان پس از مشاهده نمونه سازهای ساخت ایشان پیشنهاد می كند كه قنبری به اداره هنرهای زیبا كه مسئولیت آن اداره با آقای پهلبد هست برود. آقای پهلبد پس از دیدن نمونه سازهای ایشان، موافقت خود را مبنی بر ایجاد یك كارگاه ویلن سازی در اداره هنرهای زیبای آن زمان اعلام می كند و امكانات اولیه را در اختیار ایشان قرار می دهد. بدین ترتیب اولین كارگاه ویلن سازی در سال 1335 در اداره های هنرهای زیبا وقت پایه گذاری میگردد.


فعالیت و كار با عشق ادامه می یابد. در همین سال ها آقای سرژ خوتسیف كه رهبر اركستر سمفونیك و نوازنده چیره دست ویلن و استاد كنسرواتور موسیقی تهران بود، با ساز ساخت استاد قنبری می نوازد و آن را به لحاظ كیفی تایید می كند و سفارش یك ساز به او می دهد. دره مه این مراحل سایه استاد صبا همچون یك پدر، استاد، دوست، راهنما و حامی بر سر استاد قنبری بود. در سال 1336 استاد صبا دار فانی را وداع می گوید. این شاید بزرگترین ضایعه زندگی هنری و عاطفی استاد قنبری بود.

بنا به پیشنهاد آقای سرژ خوستیف و موافقت آقای پهلبد در سال 1339، برای طی یك دوره تكمیلی ویلن سازی به پاریس و كارگاه آقای اتین وات لو می رود. كارگاه اتین وات لو از مراكز بین المللی تعمیر سازهای گران قیمت و محل آمد و شد ویلنیست های بزرگ جهان است. این كارگاه همه ساله تعداد انگشت شماری كارآموز برای طی دوره تكمیلی می پذیرفت.



استاد قنبری مهر در كارگاه وات لو – پاریس
از مدتی كار در آنجا به او پیشنهاد می شود كه با گرفتن حقوق ماهیانه برای همیشه در كارگاه وات لو بماند، ولی او نمیپذیرد. با انس و الفتی كه بین اعضای كارگاه و استاد قنبری به وجود می آید ایشان این امكان را پیدا میكند كه ساز خود را به ویلینست های طراز اول جهان كه برای تعمیر و رگلاژ می آمدند ارائه دهد و نظر آنها را جویا شود.

اكثر اساتید، كار استاد قنبری را می ستایند و طی یادداشت هایی نظرات مثبت خود را ابراز می دارند. مرحوم داوید اوستراخ كه در آن زمان از مشهور ترین نوازندگان ویلن جهان بود طی یادداشتی برای استاد قنبری كار وی را ستود كه این یادداشت هنوز موجود است.



از 1340 تا امروز
در سال 1340 ویلوینست مشهور بریتانیایی یهودی منوهین به ایران می آید. یهودی منوهین در بازدیدی كه از نمایشگاه سازهای ساخت كارگاه ساز سازی استاد قنبری دارند، در غرفه با دیدن ویلن ها با شیفتگی می ایستد و تقاضای آرشه می كند.

با ویلن های ساخت استاد قنبری می نوازد و با ابراز احساسات، تمایل خود را برای خرید ویلن و ویلن آلتو ابراز می دارد. این دو ساز از طریق وزارت فرهنگ و هنر در اختیار ایشان قرار می گیرد.

استاد قنبری مهر در سال 1357 بازنشته می شود و در كارگاه خصوصی خود كه در منزل شخصی وی می باشد به ادامه فعالیت خود می پردازد.

سردبیر: رادیو آوا