«گلخند» عنوان یكی از تازه‌ترین آثار منتشر شده حوزه موسیقی در فضای مجازی است كه طی روزهای گذشته با همراهی گروه «همنوازان سایه» به آهنگسازی و سرپرستی محمدامین اكبرپور و خوانندگی علیرضا حاجی طلب در دسترس علاقه مندان موسیقی ایرانی قرار گرفت.

امیر خاكساز شاعر، علیرضا حاجی‌طلب خواننده، یاشار مهاجری نوازنده سنتور، محمدباقر زینالی صدابردار، نوازنده كمانچه و كمانچه آلتو، زمان خیری نوازنده نی، ساناز خزایی نوازنده عود و سه تار، مجید علیزاده نوازنده تمبك، مهرزاد هویدا نوازنده دف، محمدامین اكبرپور نوازنده تار، بم تار، سرپرست، آهنگساز و تنظیم كننده برخی از اعضای گروه اجرایی این آلبوم را تشكیل می دهند.

«پیش درآمد»، «تك نوازی تار»، «چهارمضراب»، «راك هندی، كشمیر، سفیر»، «دل شد رضا»، «راك عبدالله»، «گلخند»، «رنگ ساناز» عنوان قطعاتی هستند كه در این آلبوم گنجانده شده اند.

محمدامین اكبرپوردرباره این آلبوم نوشته است:

«استاد محمدرضا لطفی معتقد بود كه روی گوشه های ردیف موسیقی دستگاهی آنچنان كه باید كار نشده و اغلب آنها مهجور مانده اند. از این رو نگارنده پیش تر در گوشه هایی چون «شوشتری»، «نصیرخانی»، «ساقی نامه» و «شهناز» به خلق اثر پرداخته است. از آن جمله «راك» در دستگاه «ماهور» است كه قابلیت پذیرفتن پیشوند آواز را داشته است.

پس از نگاهی به رپرتوار موسیقی دستگاهی، آمار نشان می‌دهد كه تنها درویش خان بوده كه پیش درآمد در راك ساخته است. تصانیف راك هم به تعداد انگشتان یك دست نمی رسند. معروف ترین آواز راك هم در ردیف منتسب به سیدحسین طاهرزاده است.

پس از انتشار چندین مجموعه در فرم ها و كوك های مختلف دستگاه ماهور، اثر «گلخند» را در آواز راك به مناسبت تولد دخترم ماهور تالیف، اجرا و سپس ضبط كردم. در این اثر تلاش كردم پیش درآمد، چهارمضراب، یك رنگ براساس رنگ ناز وزیری و دو تصنیف در راك بسازم. همچنین براساس ردیف سازی میرزا عبدالله به روایت نورعلی خان برومند، آوازی را طراحی كردم كه به كمك شاعر گرانقدر امیر خاكساز و كوشش دوست عزیزم علیرضا حاجی طلب بر ملودی ها شعر نهاده شد.

«گلخند» سال های 93 تا 94 اجرا و پس از آن ضبط شد اما متاسفانه به دلایل مختلف تولید آن تا به امروز به طول انجامید و اكنون به عنوان اولین آلبوم موسسه فرهنگی هنری «آوای سایه ماهور» تقدیم شما عزیزان می شود. هرچند معتقدم اثر جدی هنری همیشه قابل شنیدن و زیست است اما بی شك تحت تاثیر حالات روحی و شخصی و رویدادهای حاكم بر زمانه و سن و سال هنرمند بوده است و بهتر بود اگر در همان زمان منتشر و شنیده می شد.»