استاد شفیعی كدكنی پرده از رازی برمی‌دارد كه مانع از توسعه زبان فارسی در آسیای میانه شد.

روزگاری زبان فارسی، زبان رسمی شبه قارة هند بود یعنی غیر از مردم ایران نزدیك به چند صد میلیون نفر زبانشان فارسی بود. روزگاری شاعرانی همچون بیدل دهلوی كه زادة دهلی نو و هندوستان بودند، در اوج زیبایی به فارسی غزل می‌سرودند. اما استعمارگرانی كه از توسعة زبان فارسی در آسیا می‌ترسیدند، دست به ترفندی شوم زدند كه در كلام استاد شفیعی كدكنی می‌شنویم. در ادامه تصنیفی با آهنگسازی سهراب پورناظری بر شعری از استاد شفیعی كدكنی، با صدای همایون شجریان می‌شنویم.

نفسم گرفت از این شب در این حصار بشكن در این حصار جادویی روزگار بشكن

توكه ترجمان صبحی به ترنم و ترانه لب زخم دیده بگشا صف انتظار بشكن