به گزارش خبرنگار موسیقی فارس، روه نقش چندی پیش به سرپرستی و آهنگسازی امیر شریفی در تالار رودكی رفت و این بار مهدی امامی را به عنوان راوی ابیات مولانا از مثنوی معنوی در گروهش به همراه داشت. روایت نقطه عطف این اجرا به حساب می آمد، همه اجزای موسیقی اعم از سازها و آوازها در خدمت این روایت بودند تا به قول خود آهنگساز روایتی از هجران، شوریدگی و رهایی را با ابیاتی از مثنوی معنوی مولانا بیان كنند.

كنسرت گروه نقش با نام شرح این هجران در سه بخش به هم پیوسته در یك پارت اجرا شد. در بخش اول پیشرو شوشتری ساخته امیر شریفی در قالب پیش درآمدی كلاسیك اجرا شد و سپس مهدی امامی به مثنوی خوانی پرداخت و تصنیف قدیمی در شوشتری توسط گروه باز آفرینی شد. در انتها نیز تصنیف مربع شوشتری ساخته امیر شریفی پایان بخش بخش اول كنسرت بود.

بیش از همه نكته ای كه در این بخش جلوه می نمود تنوع ریتم و مایه گردانی با محوریت مقام شوشتری بود كه اوج توانایی آهنگساز را در تصنیف مربع شوشتری نمایان میساخت. استفاده از ارایه ها و ادوات موسیقایی قدیمی به سبك عبدالقادر مراغه ای، مایه گردانی و مركب خوانی در تصانیف و ساز و آواز و جمله های متنوع در دانگ های شوشتری از خصوصیات این بخش به حساب می آمد.

بی شك میتوان كنسرت گروه نقش را اثری متفكر و كلاسیك نامید كه جایش در میان موسیقی صحنه ای این ایام بسیار كم و شاید بتوان گفت خالی است. موسیقی كه در عین به همراه داشتن اصالت در پرداخت و استراكچر دارای بدعت و نوآوری در بیان و اجرا نیز هست و مخاطب را غافلگیر و همراه میكند نه انكه به خمودی و خستگی بكشاند.

خطری كه گاه در اجراهای متعصبانه موسیقی ردیفی احساس می شود و مخاطب عام اما علاقمند به موسیقی ایرانی را از رفتن به كنسرت های موسیقی ایرانی كمتر شناخته شده می ترساند. موسیقی ایرانی امروز در تضادی نفس گیر به سر میبرد كه از دو سوی بام افتادن در كمین اوست و در این میان حفظ تعادل كاری بس دشوار و طاقت فرساست، تفكری موسیقایی كه در آن هم جانب اندیشه را حفظ كنی هم مخاطب و سلیقه را.

و این مهم فعلی است كه گروه نقش و امیر شریفی توانسته از پس آن در حد بضاعت خود براید. بخش دوم كنسرت با تغییر كوك اما در همان مایه با مثنوی خوانی آغاز شد و سپس به چهار مضراب شوشتری وصل گردید. در این بخش نیز مایه گردانی و مركب خوانی آواز با ورود به شور، ترك و چهارگاه بدیع و خلاقه می نمود و گوش شنونده كمتر آگاه را غافلگیر می كرد و برای آنان كه با ظرایف موسیقی ردیفی آشناتر بودند بسیار دلنشین، همراه كننده و سیال بود بی آنكه به خمودی و ورطه تكرار افتد.

در ریتم ها از ظرفیت ریتم های ایقایی و ادواری استفاده شده بود و نوازنده تمبك در عین پایبندی به اصالت ادواری، از تكنیك های جدید تمبك نوازی بهره می جست. حس و حال نوازنده ها با صحنه و مخاطبین همراه بود اما گاه و بی گاه عدم هماهنگی در سینك شدن جملات به گوش می رسید كه تا حد معمول در اجراهای صحنه ای غیرقابل اجتناب است، علی الخصوص آنكه درگیر ریتم ها و مایه های قدیم و كمتر اجرا شده باشد.

امامی با آن لحن افتاده ابیات مولانا را با حال شوریدگی و رهایی مولانا میخواند و اوج ها را پر طنین و پر تحریر اجرا می كرد. اما مشخصا طراحی آوازها نیز فكر شده و در ادامه تفكر روایی و ساختار مند شریفی خوانده شده اند.

عدم هماهنگی گروه در بخش سوم بیشتر به چشم میخورد و شنیده میشد كه شاید حاصل وقت و فرصت كم تمرین ها بوده و تعدد اجرا های متنوع نوازندگان گروه كه از دیگر آسیب های امروز اوضاع موسیقی ماست، نوازندگان حرفه ای برای گذران زندگی و حفظ طبقه اجتماعی و نیز اقتصادی خود مجبورند همزمان در چند گروه فعالیت كنند كه همین باعث تداخل و پریشانی ذهن و عدم تمركز كافی در اجرا و انتقال حس میشود. در كل در اجرای گروه نقش را باید اجرایی متفكر و پر زحمت دانست كه در حد و اندازه خوبی ظاهر شده اند.

انتهای پیام/