به گزارش خبرگزاری فارس، امیر شریفی آهنگساز، نوازنده و مدرس تار و سه‌تار در مورد این برنامه گفت: بخش مهمی از آهنگسازی‌های این مجموعه با توجه به امكانات فرمال و متریك موسیقی قدیم ایران تصنیف شده است. مُد محوریِ این قطعات و آوازهای مترِ آزاد كه توسط خواننده روایت می‌شود در شوشتری است، اما در لحظات زیادی با خروج از شوشتری واردِ مُدهای خویشاوند و غیرخویشاوندِ زیادی نظیر نوا و تُرك و چهارگاه و دشتی می‌شود. از این منظر و به‌لحاظ مُدال شاید بتوان این مجموعه را شكل گسترش‌یافته‌ای از آواز كم‌دامنه‌ی شوشتری دانست. كل برنامه در یك بخش و بدون آنتراكت اجرا خواهد شد.

وی در ادامه توضیح داد: ایجاد تركیبات بدیع و متنوع از فرم‌های رایج و مهجور ادبیات كلاسیك ایران چند سالی است كه موضوع ذهن من بوده است. در كنسرت سال گذشته‌ی گروه نقش‌ــ در گیسوی او پیچیدــ نیز كه خوانندگی آن با دوست عزیز و هنرمند توانا مجتبی عسگری بود با همین رویكرد بخش‌های آوازی و پاره‌ای از قطعات را آراستیم و اجرا كردیم. البته چند سالی است كه با مثنوی زیسته‌ام و ایده‌های موسیقایی‌ام را در ارتباط با آن در ذهن پرورانده‌ام اما گویی امسال دیگر زمان آن رسیده بود كه آنها را صیقل زده و اجرا كنیم.

شریفی در مورد جزییات این كنسرت اظهار داشت: طرح كلی این برنامه به دنبال روایت سه فضای حسی و عاطفیِ متفاوت، اخذ شده از مثنوی معنوی مولوی است‌: هجران، شوریدگی و رهایی؛ سه روایتی كه از میان ابیات پراكنده در مثنوی معنویِ مولانا در چند سال گذشته برگزیده‌ام. با كنار هم چیدن این ابیات به نوعی در پی ایجاد یك روایت سه‌گانه بوده‌ام. روایتی كه برخلاف حجم بسیار زیادی از ابیات تعلیمی و عرفانی و حكمیِ موجود در مثنوی، در جستجوی نوعی فضای تغزلی و عاشقانه در این منظومه است.

وی افزود: بخش اول «شرح این هجران و این خون جگر» نام دارد. ابیات این قسمت معمولاً در مواردی سروده شده است كه روند داستان و ابیات، مولانا را به یاد شمس تبریزی و یا عشق الهی می‌اندازد. اینجاست كه شاعر از خود بی‌خود شده و با قرارگرفتن در میدان پر جذبه‌ی این عشق ازلی، از متن اصلی داستان خارج و از شدت دلتنگی و هجران سخنان تعلیمی را رها و به تغزل پناه می‌برد و از سر سوز ابیاتی را می‌سراید؛ این احوال بخش اول از روایت سه‌گانه‌ی ماست.

او در مورد بخش دوم كنسرت گفت: تداعی این عشق در ذهن و زبان مولانا وجه‌ی دیگری نیز دارد و آن تجربه‌ی عمیقِ حس وصل و اتحاد با محبوب است. تجلی این عوالم در زبان مولانا ابیاتی پُرشور و سراسر همراه با وجد و مستی است. این بخش دوم از روایت ماست كه آن را «من چه گویم یك رگم هشیار نیست» نامیده‌ایم. و اما ساحت سوم روایت ما با نام «چون تو با مایی نباشد هیچ غم» برگرفته از آن لحظاتی است كه مولانا خود را در دستان معشوق رها كرده و در برابر او تسلیم محض است. در این لحظات او خود را كاملاً بی‌اختیار می‌یابد و لحظه لحظه‌ی سرنوشت و هجر و وصل خود را رقم‌زده‌ی دستان او می‌داند. اینجاست كه مولانا با لحنی ملتمسانه و دعایی هدایت خود و وصل معشوقش را از خود معشوق طلب می‌كند.

این نوازنده‌ی تار و سه‌تار در مورد فضای حسیِ قطعات گفت: روایت و چیدمان و انتخاب قطعات نیز با توجه به مختصات هر یك از این فضاها و به منظور تشدید بار حسی این سه ساحت ساخته و تنظیم شده‌اند. به این منظور سعی كرده‌ایم فضای مُدال و سرعت و هیجان قطعات و نمودار انرژی قطعات تضمین‌كننده‌ی اثرگذاری این عوالم سه‌گانه باشند.

شریفی در مورد خواننده‌ی گروه توضیح داد: البته مهدی امامی خود بنیان‌گذار گروه نقش است و سال‌هاست كه در كنار هم زیسته‌ایم؛ با عواطف و احساسات و ایده‌های موسیقایی هم به‌شدت آشناییم. از آنجایی كه من به‌نوعی آرزوی قلبیِ عمیق خودم را در این اشعار جستجو می‌كنم و به‌نوعی در طول اجرا با این ابیات هم‌ذات‌پنداری می‌كنم؛ قطعاً بهترین انتخاب برای خوانش این ابیات، خواننده‌ای است كه با من بیشتر زیسته. مطمئنم او نیز در لحظات زیادی حدیث نفسِ خود را در این ابیات و قطعات دنبال می‌كند. تا به باطن و معنی بیتی راه نیابد و از شعری متأثر و منقلب نشود آن را نمی‌خواند و البته در برخی موارد او سرنوشت ایده‌های من را تغییر می‌دهد. با ایده‌ای كه به دستش می‌سپاری خودش را روایت می‌كند. قالبی اگر برایش تنگ باشد آن را می‌شكند و از نو با باطن خودش آن را می‌سازد.

او در پایان گفت: مثل تمام كارهایمان بخش بسیار زیادی از ایده‌های كلّی و جملات آوازهای این مجموعه نیز ساخته‌ی خود اوست. این هم برایم بسیار ارزشمند است چرا كه در اغلب اوقات او از زبان من می‌خواند. بسیار لذت‌بخش است كه در هر اجرا او ایده‌ها را جلوی چشمان من و اعضای گروه هر بار به شكلی از نو می‌آفریند. اثر را از آن خودش می‌كند.این هم از خوشبختی ماست.

نوازندگان گروه نقش عبارتند از: امیر شریفی (سرپرست و آهنگساز)، بهناز بهنام‌نیا (عود)، هوشمند عبادی (نی)، محمد عشقی (سنتور)، المیرا مردانه (كمانچه)، مرجان مهربان (قانون)، تمبك (سهیل اله‌دادیان).

انتهای پیام/