او عضو شورای موسیقی رادیو، استاد آواز هنرستان موسیقی تهران و بنیان‌گذار انجمن موسیقی ایران بوده‌است.

پدرش كریم خان بنان الدوله نوری بود. از شش‌سالگی به خوانندگی و نوازندگی ارگ و پیانو پرداخت و در این راه از راهنمایی‌های مادرش، كه پیانو می‌دانست بهره‌ها گرفت. اولین استاد او پدرش بود و دومین استاد، میرزا طاهر ضیاءذاكرین رثایی و سومین استادش ناصر سیف بوده‌اند.

فعالیت حرفه‌ای
از سال 1321 صدای غلامحسین بنان، همراه با همكاری عده‌ای از هنرمندان دیگر از رادیو تهران به گوش مردم ایران رسید. روح‌الله خالقی او را در اركستر انجمن موسیقی شركت داد و با اركستر شماره یك نیز همكاری را شروع كرد و از بدو شروع برنامه «گلهای رنگارنگ» بنا به دعوت داود پیرنیا همكاری داشت. بنان در طول فعالیت هنری خود، حدود 350 آهنگ را اجرا كرد و ویژگی صدای وی زیر و بم‌ها و تحریرات صدای اوست. بنان هم به آواز قدیمی و كلاسیك ایرانی و هم به نغمات جدید و مدرن ایرانی تسلط داشت. به عنوان مثال تصنیف «الهه ناز». برخی بنان را بزرگترین اجرا كننده سبك وزیری-خالقی می‌دانند. او همچنین در كنار ادیب خوانساری از اجراكنندگان آثار صبا و محجوبی بود. همچنین به مركب‌خوانی و تلفیق شعر و موسیقی مسلط بود.

ترانه‌ها
از ترانه‌های بنان می‌توان به:
آهنگ آذربایجان در دستگاه شور، آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا در مایهٔ بوسلیك، الهه ناز در مایهٔ دشتی، بهار دل‌نشین در آواز اصفهان، بوی جوی مولیان در آواز اصفهان، تصنیف توشه عمر در دستگاه همایون، یار رمیده، می‌ناب، خاموش، مراعاشقی شیدا در دستگاه سه گاه، من از روز ازل در دستگاه سه گاه، نوای نی در آواز دشتی و سرود ای ایران در مایهٔ دشتی اشاره كرد.