خواننده: عباس حسینی؛یاسر گرجی

اثری از:
ماسو

آهنگساز: حامد حسینی
ترانه‌سرا: معین برزه
تنظیم‌كننده:حامد حسینی ؛بهتاش زرین


متن ترانه
نِداشتی سخته وقتی آدمی عاشق كه بونه
(وقتی آدم عاشق می‌شود، نداری و فقر برایش سخت است)
خاطرخواهِ دلِ جا خَله چیزا یور نَشونه
(خیلی چیزها از دلِ آدم خاطرخواه بیرون نمی‌رود)
♪♪♪
تِه رِه از وَچگی شِه نومزِه دیمه
(از بچگی تو را نامزد خودم می‌دیدم)
تِه رِه هر شو ندیبوم خو نَشیمه
(اگر تو را هر شب نمی‌دیدم، خوابم نمی‌بُرد)
رواقِ سَر خال‌خال‌بازی كه كِردمی
(روی ایوان كه خاله‌بازی می‌كردیم)
همه‌ش حس كِردمه كه مِن تِه شیمه
(همیشه حس می‌كردم كه انگار شوهر تو هستم)

مِه رِه خار خار نِشایی غِصه خِردمه
(اگر خوب به من نگاه نمی‌كردی، غصه می‌خوردم)
تِه رِه زار زار اِشامه بِرمه كِردمه
(زار زار نگاهت می‌كردم و به گریه می‌افتادم)
مِه مار گِته ندارِ روز سیوئه
(مادرم می‌گفت كسی كه چیزی ندارد، روزگارش سیاه است)
وَچه بیمه و اینا رِه دَر نَوردمه
(بچه بودم و متوجه این حرف‌هایش نمی‌شدم)
♪♪♪
تِه خانِ وَچه بی، دِنیا تِه بیه
(تو بچه‌ی خان بودی و دنیا برای تو بود)
تِه نازِ عالم و آدم خَریه
(عالم و آدم ناز تو را می‌خرید)
تِه هر عیدی نو دامن كردی اما
(هر عید تو دامن نو می‌پوشیدی اما)
مِه مار مِه جِمِه رِه گَت‌تِر خَریه
(مادرم لباس‌هایم را بزرگتر می‌خرید)
♪♪♪
زمونه مِه دلِ وفا نكرده
(زمانه به دل من وفا نكرد)
مِه رِه دامادِ كدخدا نكرده
(من را داماد كدخدا نكرد)
ته عاروس بَیی بوردی شیِ همراه
(تو عروس شدی و همراه شوهرت رفتی)
مِه مار هنتا مِه آشِ جا نكرده
(مادرم هنوز برای من آشی نپخته)
♪♪♪
الان سی سال هسته بِرمه‌گَلیمه
(الان سی سال است كه بغضی در گلو دارم)
تِه بوردی اَتّا روزِ خِش نَدیمه
(تو رفتی و من یك روز خوش ندیدم)
اِسا تِه مار بَیی، شِه وَچه دارنی
(حالا تو خودت مادر شده‌ای و بچه داری)
مِن هنتا به هوای وَچگیمه
(ولی من هنوز در حال و هوای بچگی هستم)
♪♪♪
تِه خانِ وَچه بی، دِنیا تِه بیه
(تو بچه‌ی خان بودی و دنیا برای تو بود)
تِه نازِ عالم و آدم خَرید
(عالم و آدم ناز تو را می‌خرید)
تِه هر عیدی نو دامن كردی اما
(هر عید تو دامن نو می‌پوشیدی اما)
مِه مار مِه جِمِه رِه گَت‌تِر خَریه
(مادر من برایم لباس گشاد می‌خرید)
♪♪♪
نداره وِسّه عشق و عاشقی بلای جانه
(برای آدم فقیر، عشق و عاشقی بلای جان است)
اینتی بلا رِه آدم حتی دشمن‌سم نخوانه
(آدم این بلا را حتی برای دشمن خودش هم نمی‌خواهد)