ترانه "شبانگاهان" با صدای غلامحسین مختاباد

متن ترانه "شبانگاهان":

شبانگاهان؛ تا حریمِ فلك، چون زبانه كشد سوزِ آوازم
شرر ریزد بی امان به دلِ ساكنان فلك؛ ناله ی سازم
دلِ شیدا حلقه را شكند؛ تا برآید و راهِ سفر گیرد
مگر یك دم گرم و شعله فشان؛ تا به بامِ جهان بال و پر گیرد
خوشا ای دل بال و پر زدنت؛ شعله ور شدنت، در شبانگاهی
به بزمِ غم؛ دیدگانِ تری،… جانِ پر شرری… شعله ی آهی
بیا ساقی تا به دستِ طلب گیرم از كفِ تو؛ جامِ پی در پی
به دادِ دل ای قرارِ دلم؛ نوبهارِ دلم، میرسی پس كی
چونان ابرِ نوبهارِ من… به دل شورِ گریه دارم من
می توانم آیا نبارم من
نه تنها از من قرارِ دل می رباید؛ این شورِ شیدایی
جهانی را دیده ام یك سر؛ غرقِ دریای ناشكیبایی
بیا در جانِ مشتاقان؛ گل افشان كن… گل افشان كن
به روی خود شب ما را چراغان كن… چراغان كن
چونان ابرِ نوبهارِ من… به دل شورِ گریه دارم من
می توانم آیا نبارم من