كشش درونی به موسیقی از كودكی سرانجام او را به آواز خوانی رهنمون شد بیش از 10 سال نداشت كه آوازها و ترانه‌های پخش شده از رادیو را زمزمه و تكرار می‌كرد.

برنامه گل‌های رادیوكه نخستین آموزگارش بود و شنیدن آواز بزرگانی چون بنان، قوامی، ادیب خوانساری، دردشتی، اقبال آذر و دیگران او را با دستگاه‌های موسیقی ایرانی آشنا كرد تا آنجا كه در نوجوانی گوشه‌های مهم آواز ایرانی را می شناخت.

در 13 سالگی به آموختن نوازندگی ویولون پرداخت و همزمان با مقـدمات تئوری موسیقی آشنا شد، 15 ساله بود كه نخستین اجرای آواز در صحنه را تجربه كرد، در 17 سالگی آوازش از رادیو تبریز پخش شد.

همنشینی با هنرمندان موسیقی ایرانی در تبریز همچون دكتر احد بهجت و دكتر فراهی و بدست آوردن سـه دوره مقام نخست آواز در مسابقات هنری آموزشگاههای آذربایجان شرقی، انگیزه‌های او را در یادگیری هـرچه بیشتر آواز و گوشه‌هـای موسیقی ایرانی بیش از پیش كرد.

در سال 1350 برای ادامه تحصیل به تهران آمد و همزمان در كلاس‌های شبانه هنرستان عالی موسیقی ردیف‌های آواز را از استاد محمود كریمی فراگرفت، روانشاد استاد اسماعیل مهـرتاش نیز او را در دانش اندوزی آواز بسیار یاری كرد.

در سال 1356 آواز او از رادیو ایران پخش شـد، از سال 1361 برای مشق خوشنویسی به خدمـت استاد روانـشـاد، مرتضـی عبدالـرسـولی (خوشنویس و موسیقیـدان وشاگرد برجستـه حبیب سماعی) رسید و مدت 5 سال ضمن آموزش خوشنویسی از دانسته‌های آن عـارف وارسته بهـره جست.

سارنگ در سال‌های ابتدایی دهه شصت با محمدرضا لطفی و گروه شیدا چند كنسرت را اجرا كرد.

از سال 1367 همكاری خودرا با انجمن موسیقی ایران و واحد موسیقی رادیو و تلویزیون و گروه‌های موسیقی آغـاز نمود و كنسرت‌های فراوانی را در درون و بیرون كشور برگزار كرد.

او در چندین دوره از جشنواره موسیقی فجر شركت داشت و با گروه مرحوم فرامرز پایور هم كنسرتی در تالار وحدت برگزار كرد.

سارنگ در 18 شهریور 1391 بر اثر ابتلاء به بیماری سرطان در آمریكا در گذشت.

او سایتی هم در فضای مجازی به نام خود برپا كرده بود كه حاوی اطلاعات زندگینامه‌ای و آلبومی از عكس‌هایش با هنرمندان و كنسرت‌های مختلفش را به دو زبان فارسی و انگلیسی در معرض دید بینندگان قرار داده است.

سردبیر: سحر فخاری