20 مهرماه روز حافظ است. روز عشق و عرفان و امید
خواجه شمس الدین محمد شیرازی، ملقب به حافظ یكی از بزرگترین شاعران و غزلسرایان زبان فارسی است. نام و آوازة حافظ از مرزهای ایران و از مرزهای فارسی‌زبانان جهان فراتر رفته است و اكنون همراه مولانا و سعدی و خیام از شناخته‌شده‌ترین شاعران ایرانی جهان است. شعر او را همه دوست دارند. از نوجوانی كه تازه رنگ عشق در چشمانش درخشیدن گرفته است تا پیرمردی كه بار سنگین سال‌ها خاطره و تجربه را بر دوش می‌كشد. عام و خاص، پیر و جوان، زن و مرد همه او را دوست دارند. شعرش را می‌خوانند و از شعرهای او جان می‌گیرند. حافظ، حافظ زبان فارسی است، حافظ نگرش و بینش ایرانی و اسلامی است. شعرهای حافظ ناگفته‌های ما هستند كه از زبان او برون تراویده‌اند. او در لحظات حافظ‌خوانی، دست ما را می‌گیرد به جایی دلنشین‌تر از زمین می‌برد.
ساكنان حرم ستر و عفاف ملكوت / با من راه‌نشین بادة مستانه زدند
او در كوچه‌های تاریك ناامیدی، فانوس‌به دست به سراغمان می‌آید و نور امید را در دل ما برمی‌افروزد كه:
یوسف گمگشته بازآید به كنعان غم مخور / كلبة احزان شود روزی گلستان غم مخور
با حافظ می‌توان تا ابد عاشق ماند. همان طور كه ما را از ازل عاشق می‌داند:
در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد / عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
حافظ زبان گویای انسان‌های آزاده است. انسان‌هایی كه راهی برای رهایی از حصار تن و محن می‌جویند.
فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم / بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
روز حافظ را به تمام كسانی كه دست كم به اندازه یك بیت با حافظ زیسته‌اند، تبریك می‌گوییم و در این بخش آواز مجتبی عسگری بر یكی از اشعار حافظ را می‌شنویم.