فرآیند تولید و ارائه محصولات موسیقایی در كشورمان طی سال‌های گذشته در مسیر جدیدی قرار گرفته و حواشی و پستی و بلندی‌های زیادی در آن تجربه شده است. راهی پرفراز و نشیب كه در قالب‌های مختلفی می‌تواند مورد ارزیابی و كنكاش قرار گیرد.

اما در كنار چنین فضایی كه خود می‌دانیم می‌تواند مشتمل بر طرح پرسش‌های زیادی باشد، مبحث كیفیت به ویژه در حوزه موسیقی ایرانی، موسیقی كلاسیك و موسیقی تلفیقی در مسیر رو به رشدی قرار گرفته كه ای كاش تبعات و نتایج مثبت آن در حوزه‌های تجاری موسیقی به ویژه كنسرت‌های موسیقی پاپ هم تسری پیدا می‌كرد. فرآیندی كه اگرچه توسط برخی از گروه‌ها و خوانندگان پاپ كم و بیش مورد استفاده قرار گرفته اما امید می‌رود با جدیت و اهتمام بیشتر تهیه كنندگان و كنسرت گذاران كه به نوعی مسئول مستقیم پرداخت دستمزدها و چیدمان اركسترها هستند این چارچوب با گستردگی بیشتری مورد توجه قرار گیرد تا بتوانیم شاهد ارتقای سطح كیفی كنسرت‌ها باشیم.

اگر نخواهیم از مسیر موسیقی جدی به راحتی عبور كنیم، باید گفت موضوع نوازندگی، آهنگسازی، سرپرستی و رهبری اركستر هم از همان چارچوب‌ها و مواردی است كه در قیاس با سال‌های گذشته در مسیر رو به جلویی قرار گرفته و مخاطبان در این مدت شاهد ظهور و بروز نوازندگان و هنرمندانی هستند كه با تكیه بر توانمندی‌ها و فراگیری درست و آموزه‌های علمی در حال تجربه فرآیندهایی از موسیقی هستند. قرار گرفتن در موقعیت‌هایی كه مخاطبان این حوزه بیشتر آن را در مردان هنرمند می‌دیدند اما هم اینك ماجرا به سمت و سویی كشیده شده كه صحنه‌های حرفه‌ای اجرای كنسرت محل تجربه و اجرای بانوان هنرمند نیز قرار گرفته و حتی در قالب «رهبر اركستر» نیز عهده دار هدایت فضایی هستند كه كارشناسان این حوزه خوب می‌داند چه دشواری‌ها و تخصص‌های فراوانی می‌طلبد.