«حسن سمندری» (دوتار نواز مشهور باخزری) به گفته خودش: «از كودكی كنار مرحوم پدرم استاد غلامحسین سمندری دوتارنوازی را آموزش دیدم و از سن 35 سالگی به صورت حرفه‌ای این هنر را ادامه می‌دهم. اكنون در سن 52 سالگی از بس بر تارهای دوتار چنگ زدم ناخن و انگشت‌هایم دچار ساییدگی شده است، برای حرفه‌ای شدن باید سال‌ها تلاش سخت داشته باشی اما تنها چیزی كه از این هنر نصیبم شده هزاران لوح تقدیر و تشكر است در صورتی كه بعد از 300 سال قدمت این موسیقی در خاندان سمندری نسل جوان دیگر تمایلی به ادامه دادن این حرفه ندارند.»

سمندری از نبود حمایت دولتی از هنرش گله كرد و گفت: «مسئولان هنری كشور باید با حمایت از هنرمندان زمینه‌ای فراهم كنند تا الگوی مناسبی برای زنده نگه داشتن هنر در نسل‌های آینده باشند اما این مهم تا كنون اتفاق نیفتاده و فرزندان ما با توجه به مشكلات اقتصادی وقتی می‌بینند درآمد چندانی از این هنر نصیبشان نمی‌شود رغبتی برای ادامه دادن راه ندارند. بیش از 10 سال است كه دوتارنوازی را به جوانان شهرستان آموزش می‌دهم و تاكنون بالغ بر 50 هنرمند این موسیقی را فرا گرفته‌اند؛ از زمان شیوع كرونا فعالیت كم شده و فضای مجازی نتوانست مكان مناسبی برای این هنر اصیل باشد.»
سمندری با اشاره به لزوم حمایت از موسیقی محلی گفت:«نواختن دوتار تنها صدای یك ساز نیست بلكه دردها و شادی‌های نوازنده است كه با صدای دوتار شنیده می‌شود. امروزه درست است مسئولان هنری كار چندانی برای هنرمندان نمی‌كنند اما مردم هنردوست تایباد و باخرز با حمایت‌هایشان هنوز امید را در دل ما هنرمندان زنده نگه داشته‌اند تا با هر بهانه‌ای شده این هنر را به نسل‌های بعد انتقال دهیم.»

او كه سوگوار از دست دادن دو فرزند جوانش است، این سوگ را چنین تشریح كرد:«پسر جوانم كه تازه خدمت سربازی را به پایان رسانده بود حدود 2 سال پیش در سد اُستای غرق شد و دختر جوانم نوروز امسال به دلیل سابقه بیماری كلیوی درگیر كرونا شد و به برادرش پیوست دو سال است سرم را كنار سازم كوك می‌كنم و 30 سال نوازندگی را تا صبح به یاد دو جوانم بر تارهایش چنگ می‌زنم و با دانسته‌های 30 سال گذشته این دو سال را با ساز سپری كردم. نوای «دلبر رعنا» را بی اختیار در مراسم سومین روز درگذشت پسرم نواختم و ساعت‌ها با نواختنش اشك ریختم، اساتید هنری زیادی از استان‌ها و شهرهای همجوار برای مراسم حضور داشتند درد دلم را با صدای دوتارم چنگ زدم و بی اختیار نواختم دوتار تنها موسیقی نیست گاهی ناله‌های نوازنده است كه با آن فریاد می‌زند.»

او ادامه داد: «دو سال است شب‌ها را به یاد دو جوانم می‌نوازم و با صدای سازم اشك می‌ریزم تا صبح شود، هنری كه نتوانستم برای هزینه‌های درمان دخترم از آن استفاده كنم پس از مرگ دخترم خیلی‌ها سراغم آمدند تا دردی از دلم بردارند اما نوش دارو بعد مرگ سهراب اثر ندارد؛ من هزینه‌های درمان فرزندم را نداشتم و این برای یك پدر درد بزرگی است.»