آموزش تار را از ۱۳ سالگی نزد درویش خان آغاز كرد. سپس در سن ۱۸ سالگی برای تحصیل به برلین رفت. در آنجا به موسیقی غربی هم علاقمند شد و پیانو آموخت. پس از بازگشت به ایران در ۲۲ سالگی، آموختن نت‌نویسی و ردیف را نزد موسی معروفی ادامه داد. پس از یك سال، دوباره به آلمان رفت و به تحصیل در رشتهٔ پزشكی پرداخت. پس از ۶ سال، به ناراحتی چشم مبتلا شد و برای درمان به سوییس رفت و سپس به ایران بازگشت.وی از آن زمان تا آخر عمر نابینا شد
اهمیت كارش در این بود كه علاوه بر اطلاع كامل از ردیف ،همه ی سازهای اساسی ایرانی را در حد كامل می نواخت .وی در نواختن سنتور و سه تار و ضرب استاد بود و با نواختن ویو لون و كمانچه نیز آشنایی داشت.در مدت شش سالی كه از تا سیس رشته ی موسیقی دانشگاه می گذشت برومند توانسته بود عده یی از جوانان با استعداد را به ردیف موسیقی ایرانی آشنا سازد. چنان كه هم اكنون در بین جوانانی كه تا چندی پیش نه تنها متوجه اهمیت ردیف موسیقی اصیل وسنتی نبودند بلكه به اقتضای روح غربزدگی ، با آن دشمنی هم می كردند:عده ی زیادی از آنها با ردیفهای موسیقی سنتی ایران آشنا گردیدند و مهمتر این كه بعد از پایان تحصیل در دانشگاه نیز دست از كار موسیقی نكشیدند وبا شورو شوق امید بخشی به تكمیل معلومات خود در ردیفها پرداختند و هر كدام از این شاگردان ،خود معلمانی فهیم و كوشا در رشته ی موسیقی شدند.
وی استاد بسیاری از نوازندگان و خوانندگان موسیقی ایرانی، از جمله پرویز مشكاتیان، حسین علیزاده، محمدرضا لطفی، داریوش طلایی، مجید كیانی، جلال ذوالفنون، ناصر فرهنگ‌فر و رضوی سروستانی بوده‌است.
وی در ۳۰ دی ۱۳۵۵ درگذشت و در قبرستان ظهیرالدوله دفن شد.