گروه «موسیقی جنوب ایران» كار مشترك بوشهر و هرمزگان در سومین شب از سی و سومین جشنواره بین‌المللی موسیقی فجر اجرای خود را در بخش محلی در سالن برج آزادی به روی صحنه برد.
به گزارش خبرنگار موسیقی خبرگزاری فارس، گروه «موسیقی جنوب ایران» كار مشترك بوشهر و هرمزگان در سومین شب از سی و سومین جشنواره بین‌المللی موسیقی فجر اجرای خود را در بخش محلی در سالن برج آزادی به روی صحنه برد.

بخش محلی از بخش‌هایی‌ست كه بسیاری از مسوولین و كارشناسان جهت برگزاری آن در جشنواره‌های موسیقی تاكید دارند . كسانی كه به ظاهر اهمیت ویژه‌ای به این بخش می‌دهند و سنگ كاستی‌ها و ندیده‌ شدن‌های این موسیقی نسبتا مهجور را به سینه می‌زنند و در نهایت آن را در حاشیه‌ای‌ترین جای رویداد می‌گنجانند.

جشنواره موسیقی فجر و جشنواره موسیقی نواحی دو رویداد مهم برای تجلی موسیقی محلی است و بسیاری از هنرمندان و مخاطبین منتظر اتفاقا‌های خوب در این دو جشنواره هستند لیكن هنوز به آنچنان كه باید، به موسیقی محلی اهمیت داده نمی‌شود چه از نظر گروههای حاضر در جشنواره كه اكثرا گروههایی تكراری هستند كه در همه این رویدادها حضور دارند و چه از نظر سالن محل اجرا كه دور از محل اصلی جشنواره گذارده می‌شوند.

اهمیت موسیقی محلی تا بدانجاست كه موسیقی اصیل ایرانی برگرفته از آن است و هویت دهنده بخش بخش جغرافیای فرهنگی این مرز و بوم است و اما در بدترین وضعیت به‌سر می‌برد. از لحاظ مالی كه بنابر واقعیات امروز جامعه در بدترین شرایط به‌سر می‌برد و انتظار نمی‌رود كه جایگاهی را كه موسیقی پاپ داراست را داشته باشد لیكن از جنبه‌های مختلف فرهنگی، هنری، اجتماعی و حتی سیاسی دارای اهمیت است و باید بیشتر مورد توجه واقع شود كه امیدواریم همچون بسیاری كشورها كه موسیقی محلی خود را به ما و دیگر جهانیان شناسانده‌اند ما هم بتوانیم ابتدا آن را به هموطنان و سپس به جهانیان بشناسانیم.

در اجرای امشب گروه «موسیقی جنوب ایران» چیزی دیده نمی‌شد كه قابلیت ارائه در جشنواره بین‌المللی فجر را داشته باشد. این گروه با تركیبی از سازهای محلی جنوب همچون «نی‌انبان» و «دمام» و «تیمپو» در كنار سازهای ایرانی «عود» «قانون» و «تنبك» و ساز كوبه‌ای غربی «درامز» به اجرای خود پرداخت. اجرایی كه فقط یك بخش همیشگی و تكراری شاد شش ضربی «بندری» در آن دیده می‌شد و صرفا جنبه سرگرمی داشت تا اینكه به عنوان یك موسیقی جدی در بخش محلی جشنواره فجر حضور داشته باشد.

اجرایی كه از جنبه سرگرمی و رقص و پایكوبی شش‌دانگ بود و مخاطب عام را نیز با سرور هرچه تمام‌تر همراه می‌ساخت؛ پس جای دیگر كارگردها و جوانب موسیقی این مرز و بوم كجاست؟

شكی در این نیست كه غالب موسیقی جنوب ایران شاد و طرب‌انگیز و ملهم از طبیعت تفتیده و گرم این منطقه، سرشار از شور و نیرو و حرارت است لیكن این موسیقی نیز دارای بخش‌هایی متنوع برگرفته از میراث كهن آن منطقه است. مقام‌هایی مانند «بندری» «سبالو» «یزله» «لیوا» «موسیقی زار» «شروه» «چاوشی» «لالایی بندری» «نی‌مه خوانی» كه گروههای متعددی برای اجرای تمام و كمال این روایات موسیقایی وجود دارد كه می‌توانند هویت بهتری از این موسیقی را به اجرا بگذارند.

در جنوب ایران عزاداری مذهبی و نوحه سرایی خود دارای آواز و شیوه‌های متمایزی است. مناجات و شاهنامه خوانی، رباعی خوانی، مثنوی خوانی و دوبیتی خوانی یا شروه همه اشكال متمایزی از موسیقی جنوب هستند كه تا كنون حق مطلب هیچ كدام در هیچ جشنواره‌ای به درستی ادا نشده است.

انتهای پیام/