خبرگزاری فارس-گروه موسیقی: حالا گروه «دنگ شو» كه كارش را از سال 83 آغاز كرده، یگ گروهی جا افتاده و نام‌آشنا در فضای موسیقی ایران به حساب می‌آید؛ گروهی كه در نوع خودشان اولین بودند و به نوعی راه را برای بسیاری از گروه‌هایی كه بعد آز آنها و به سبك و سیاق آنها راه‌اندازی شدند، هموار كردند.

گروه‌‌هایی كه در ادبیات رسانه‌ای بنابر یك اشتباه مصطلح و همه‌گیر «تلفیقی»‌ نام گرفتند. حال آنكه در این چند سال گذشته و به خاطر سطح بسیار پایین و آلودگی‌های صوتی كه تحت عنوان موسیقی «پاپ» به ضرب و زور رسانه به گوش مخاطب رسیده، هنرمندانی كه به لحاظ موسیقایی در سطح بالاتری قرار دارند از قرار گرفتن زیر چتر واژه «پاپ» فرار می‌كنند و شاید به همین دلیل است كه عنوان «موسیقی تلفیقی» جای «پاپِ ایرانی» را گرفته است. گروه «دنگ شو» یك گروه پاپ ایرانی است؛ اما این گروه با دسته‌ای كه جز اجرای كپی نازل آهنگهای پاپ تركی، یونانی و اسپانیایی هنری ندارند، ‌تفاوت عمده دارد.

دنگ شو علی‌رغم موفقیت در ابتدای راه، مدتی بود كه كمتر قطعاتش در میان موسیقی‌دوستان دست به دست می‌شد؛ حتی آلبوم «اتاق گوشواره» هم نتوانست به آثار قدیمی‌تر خودشان شباهتی داشته باشد و با ارفاق و اغماض می‌توان آن را یك آلبوم معمولی در كارنامه گروه قلمداد كرد. جدایی‌های مكرر اعضای «دنگ شو» و تغییرات زیاد این گروه شاید یكی از اصلی‌ترین دلایل افت مقطعی این گروه بوده باشد.

اما این گروه به تازگی آلبوم جدید خود را روانه بازار موسیقی كرده‌ است؛ «مد و نای» كار تازه دنگ‌شو است؛ طاها پارسا ماننده همیشه هم خوانده و هم ساك‌سیفون نواخته و هم برخی از ترانه‌ها را سروده؛ میلاد باقری دیگر خواننده این آلبوم است و رضا شایا هم مانند دیگر آثار دنگ‌شو نوازنده پیانو بوده است. خشایار روانگر هم نوزانده سینتی‌سایزر و درامز و سروش عدل هم با نواختن گیتار بیس در شمار نوازندگان اصلی گروه در این آلبوم قرار گرفته است.

آیدین آغداشلو در ابتدای اولین قطعه نام گروه و آلبوم را بیان می‌كند و با صدای طاها پارسا «باد گناهكار» آغاز می‌شود. مخاطب از همین قطعه اول آلبوم درمیابد كه با رنگ و بویی تازه و متفاوت از «دنگ شو» مواجه است. گروه به طور كلی در تنظیم‌های قبلی خود بازنگری انجام داده و در قطعه ریتیمك اول یك تنظیم الكتریك جذاب را به اجرا درآورده است، استفاده هوشمندانه از ساكسیفون نیز بر زیبایی تنظیم می‌افزاید و مخاطب را تا به آخر قطعه با خود همراه می‌كند.

یكی از ویژگی‌های اصلی دنگ شو این است كه گروه مدام خود را در معرض تغییر قرار می‌دهد و جرات تغییر دارد؛ هر چند این تغییر باب میل مخاطبش كه انتظار شنیدن قطعاتی مانند آلبوم‌های گذشته را دارد، نباشد و مذاقش خوش نیاید. اتفاقا همین تغییر مدام و عدم سكون و انجماد در آثار موفق گذشته است كه شنیدن آثار جدید این گروه را جذاب می‌كند.

«خطا كردم» عنوان قطعه بعدی این گروه است؛ خوانش این قطعه كه بر اساس تصنیفی قدیمی ساخته شده را میلاد باقری بر عهده داشته؛ خواننده‌ای كه حالا دیگر می‌توان گفت در گروه «دنگ شو» جا افتاده و توانسته صدای خود را به مخاطبان گروه تثبیت كند. اجرای باقری در «خطا كردم» پخته‌تر از همكاری‌های قبلی‌اش با این گروه است؛ هر چند جنس صدای باقری شباهت زیادی به صدای خوانندگانی مثل امید نعمتی خواننده سابق همین گروه و علی زندوكیلی دارد اما حالا او با تكنیك قابل قبول و تسلطی كه بر صدایش پیدا كرده می تواند مخاطب را با خود همراه كند. تنظیم «خطا كردم» هم متفاوت است و مخاطب را كنجكاو شنیدن قطیعات بعدی می‌كند.

در قطعه سوم آلبوم كه عنوان «خطا نیست» دارد، علی‌رغم زیبایی‌هایی كار آهنگسازی و تنظیم متفاوت كه موسیقی‌ بخش‌هایی از اروپا را با موسیقی ایرانی پیوند می‌زند و خروجی كار را شنیدنی می‌كند، همان ایراد همیشگی كه به برخی ترانه‌های این گروه وارد است را می‌توان دید. در این قطعه مدام لحن شعر تغییر می‌كند و می‌شكند و به همین واسطه مخاطبش را سردرگم می‌كند. شاعر در بخش‌هایی از ادبیات وزینی و شاعرانه‌ای كه نزدیك به سروده‌های كلاسیك است استفاده می‌كند اما در بخش‌هایی به یكباره لحن تغییر می‌كند و تبدیل به ترانه می‌شود. در جایی از این سروده می‌شنویم: «به نامت شعر می‌رقصد/ به كامت عقل می‌بازد/ به شامت در شبی پروانه‌ای شیدا/ به شور شمع می‌تازد» اما در ادامه لحن سروده تغییر می‌كند و لحن ادبیات محاوره به خود می‌گیرد: «از تو خوندن كه خطا نیست/ با تو موندن كه خطا نیست...»

دنگ شو در قطعه چهارم «عطار» و پنجم «چیزی» اشعار عطار و سعدی دو شاعر بزرگ پارسی را مورد خوانش قرار داده است. یكی از نكاتی كه همیشه برخی از كارهای دنگ شو را ارشمند می‌كند، استفاده از اشعار كلاسیك و آشنا كردن خیل وسیعی از مخاطبان با اشعاری است كه در دنیای پرشتاب و پرهیاهوی امروز كمتر خوانده و شنیده می‌شوند. ترانه‌های هایی هم كه طاها پارسا سروده تقریبا قابل قبولند و حداقل در مقایسه با ترانه‌هایی تكراری و كلیدواژه‌های دستخورده موسیقی پاپ، نمره قبولی می‌گیرد.

«به ش ط» عنوان قطعه ششم این آلبوم است. قطعه‌ای كه مبنای آن استفاده از سینث‌سایزر بود و ایجاد فضای خلسه‌آور و به نوعی یادآور موسیقی امبینت است؛ موسیقی كه با ایجاد فضای خوشایند به‌جای این‌كه به زور صداها را در محیطی احاطه كند، به شیوه‌ای دلپذیر در آن پراكنده می‌شود. البته این قطعه به زعم نگارنده این سطور از قطعات نه چندان خوب این آلبوم است و در قیاس با سایر قطعات آلبوم نمره كمتری می‌گیرد.

«خلیج» عنوان قطعه هفتم است كه برای خلیج فارس خوانده شده است. در این قطعه آیدین آغداشلو دكلمه‌هایی پراكنده دارد. نام آیدین آغداشلو بر روی آلبوم نوشته شده و بر حضورش در آلبوم تاكید. اما مشخص نیست كه حضور این هنرمند نقاش چه بهره‌ ی موسیقایی به مجموعه این آلبوم اضافه كرده است. آنچه با توجه به شنیدن مجموع قطعات آلبوم می‌توان دریافت این است كه حضور آغداشلو بیش از آنچه جنبه‌ای هنری داشته باشد؛ وجهی تجاری و تبلیغاتی دارد.

یكی از نكات دیگر این آلبوم استفاده هوشمندانه از ساز تمبك و همین‌طور دیگر سازهای كوبه‌ای است؛ صبا صمیمی با اجرای غیرقابل انتظاری كه در این آلبوم داشته، مخاطبان را با تجربه‌ای تازه از استفاده از ساز تمبك در بستر موسیقی این چنینی مواجه كرده است. البته باید به تنظیم و میكس خوب این آلبوم بار دیگر اشاره كرد؛ چرا كه استفاده خلاقه از صدای سازها و تركیبهایی كه اتفاق می‌افتد، مجال بهتری به مخاطب برای جلوه و بهتر شنیدن صدای ساز می‌دهد.

به طور كلی آلبوم «مد و نای» را می‌توان آلبومی موفق در كارنامه كاری «دنگ شو» تلقی كرد. آلبومی كه به واسطه نگاه تازه گروه چه در فرم و چه در محتوا،‌ می‌تواند دوباره نام «دنگ شو» را بر سر زبان‌ها بیاورد و یا حداقل طرفداران قدیمی‌اش را راضی كند. بی تردید حضور گروه‌های این چنینی را باید در فضای موسیقی امروز پاپ كه متاسفانه حال و احوال خوبی ندارد، غنیمت شمرد. شاید شنیدن شدن آلبوم‌های این چنینی در موسیقی پاپ بتواند اندكی سلیقه به اضمحلال رفته مخاطبان این حوزه را ارتقا دهد.

حسین سلیمی

انتهای پیام/