امیرشهاب رضویان _ فیلمساز _ درگذشت عباس احمدی لاله‌زار را اعلام كرد و درباره این هنرمند گفت: زنده یاد عباس احمدی لاله‌زار در سال 1300 خورشیدی در شهر مشهد متولد شد. او تحصیلات ابتدایی را در دبستان علمیه و متوسطه در دبیرستان‏های فردوسی و شاهرضا (ع) به پایان برد. صدای خوب و رسا در خانواده او موروثی بود و مادر و دایی ایشان از صدای بسیار خوبی بهره‏مند بودند، به طوری كه در زمان مظفرالدین شاه، دایی او با صدای خوب و رسایی كه داشت یكی از اذان‏‌گوهای خوب شهر سیرجان بوده است.

او ادامه داد: عباس احمدی از كودكی به دنبال پدر در شهر مشهد به جلسات نوحه‏‌خوانی، سینه‏‌زنی و جلسات قرآن رفت و از همان كودكی شروع به خواندن اشعار مذهبی در این مجالس كرد. صدای خوب وی خیلی زود طرفداران فراوان پیدا كرد به طوری كه در مدرسه و در مسابقات شاهنامه‏‌خوانی مشهد نفر اول شد و برای خواندن شاهنامه در جشن هزاره فردوسی انتخاب شد و در روز جمعه 20 مهرماه سال 1313 هنگام افتتاح آرامگاه شاعر حماسه سرای ایران «حكیم ابوالقاسم فردوسی» در طوس خراسان كه با حضور «رضاشاه»، مستشرقین و ایران شناسان فرنگی، مقامات فرهنگی و ادبی، وزیران، نمایندگان مجلس، مدیران جراید، سفرای ممالك خارجه و رؤسای دوایر و ادارات دولتی گشایش یافت، عباس احمدی نوجوان به شاهنامه خوانی پرداخت و مورد تشویق حضار قرار گرفت. پس از آن از وی دعوت به عمل آمد تا در نمایش یوسف و زلیخا كه در سالن شیر و خورشید مشهد اجرا می‌شد شركت كند.

هنرمندی كه ردیف‌ها و گوشه‌های آواز ایرانی را از صفحات گرامافون آموخت

رضویان درباره روشی كه احمدی آواز ایرانی را فراگرفت، گفت: عباس احمدی، ردیف‌‏ها و گوشه‌‏های آواز ایرانی را از روی صفحات گرامافون خوانندگانی نظیر: جواد بدیع‏‌زاده، سید حسین طاهرزاده، قمرالمولك وزیری، تاج اصفهانی، ادیب خوانساری، روح‏‌انگیز و تعداد دیگری از نام‏‌آوران موسیقی سنتی ایران فراگرفت و سعی می‏‌كرد كه از مكتب هر یك از ایشان بهره‏‌ای گیرد. وی از كلاس ششم ابتدایی با یكی از همكلاسی‏‌های خود كه مشق تار می‏ك‌رد آشنا شد و به نواختن این ساز علاقمند شد و از آن زمان به یادگیری این ساز پرداخت. پس از ورود به دانشسرا جهت تحصیلات عالیه، هفته‏‌ای یك ساعت از كلاس درس موسیقی كه معلم آن هنرمندی به نام مبشری بود و سرود و تئوری علم موسیقی را به دانشجویان می‌‏آموخت، بهره برد. ایشان در سال دوم دانشسرا كه مشغول تحصیل بود، یك ساز تار را به بهای 30 ریال برای خود خریداری كرد و از آن زمان به طور سینه به سینه و از راه گوش دادن به نواختن هنرمندان، مشغول فراگیری نواختن ساز تار شد و پس از این كه موفق به دریافت لیسانس شد به شهرهای فردوس و گناباد به مأموریت رفت و چون در این شهرها تنها بود امكان تمرین به مدت طولانی داشت و این تمرینات موجب پیشرفت نوازندگی وی شد.

او ادامه داد: پس از مدتی به مشهد منتقل شد و در محافل فرهنگی و هنری این شهر مشغول نوازندگی و خواندن شد و در سال 1330 به تهران منتقل و به وزارت آموزش و پرورش رفت و با سمت ناظم دبستان‏‌های اوحدی و كاخ مشغول خدمت شد. در اسفندماه سال 1335 به اداره هنرهای زیبای كشور منتقل شد و با سمت بازرس آن اداره مشغول انجام وظیفه شد و سپس به عنوان رئیس اداره خدمات، رئیس اداره آموزش و فعالیت‌‏های هنری در مؤسسات آموزشی كشور همكاری كرد و در سال 1343 از دانشگاه تهران موفق به اخذ درجه‏ی لیسانس باستان‏شناسی شد. ولی هیچگاه موسیقی اصیل سنتی ایران كه با خون او عجین شده، از وجود و تار و پود او بیرون نرفت و روز به روز عشق و علاقه او به این هنر والا و عاطفی افزون‏تر شد؛ به طوری كه هر وقت احساس تنهایی می‏‌كرد ساز تار را چون دوستی دیرینه و باوفا در آغوش می‏‌گرفت و با آن به راز و نیاز می‌پرداخت و با خواندن اشعاری از مولانا، سعدی و حافظ از گذشته‌‏ها و خاطره‌‏های خود یاد می‏‌كرد.

موسیقی را به خاطر نفس موسیقی فراگرفت

«وی علاوه بر نواختن تار با نواختن ویولن نیز آشنایی داشت، موسیقی را فقط به خاطر نفس موسیقی و دل خود فراگرفت و دنبال كرد و یكی از چهره‏‌هایی بود كه در موسیقی سنتی، به شیرین‏‌نوازی و مناسبت خوانی در محافل دوستان و آشنایان مشهور بود.»

او با بیان اینكه عباس احمدی لاله زار شاهد یك قرن تحولات موسیقی ایرانی بود، گفت: به گفته دكتر محمد رهگشای از دوستان نزدیك وی: «احمدی لاله زار طی حداقل هشت دهه حضور در جامعه موسیقی ایران، با بسیاری از شعرا، تصنیف سازان، خوانندگان و استادان موسیقی حشر و نشر داشت و مورد احترام بسیاری از ایشان از جمله، آقایان بنان، شجریان، فریدون‌ مشیری، معینی كرمانشاهی، تجویدی، یاحقی بود و تا آخرین روزها فعال و پر جنب و جوش زندگی می كرد» و روز سی و یكم مردادماه در سن صد و یك سالگی در تهران درگذشت.

مراسم تدفین احمدی لاله زار روز جمعه 4 شهریورماه ساعت 10 صبح در قطعه هنرمندان بهشت زهرا برگزار می‌شود.

انتهای پیام