رادیو آوا- رضا مهدوی یكی از آهنگسازان، نوازندگان و پژوهشگران شناخته شده موسیقی كشورمان با انتشار یادداشتی ضمن انتقاد از شیوه فعلی برگزاری جشنواره موسیقی فجر و روند برگزاری آن، خواهان بازنگری جدی در روند برپایی این رویداد ملی شد.

در یادداشت مشروح رضا مهدوی آمده است:

رشد و پویایی هر حركتی مستلزم تغییرات است. گفته می‌شود فقه شیعه پویا ست و در زمان بر حسب ضرورت‌ها فتاوا تغییر می‌كند، همچنان كه فتوای امام خمینی (ره) سال 1366 درباره سه موضوع: ورزشی، موسیقایی و خوراكی حاكی از این بینش و روز آمدی بود. اساساً نگاه‌های بر مداری بسته و تك بُعدی جُز خود دورزدن و محدود كردن مسیر بر خلاقان و اندیشه ورزان راه دیگری رهنمون نمی‌سازد. راه‌هایی كه اتفاقاً می‌تواند شرایط متفاوت‌تر و جمعیت بیشتری را به سر منزل مقصود برساند.

حرف بر سر جشنواره‌های موسیقی است در قد و قواره‌ها با گونه‌های متفاوت تخصصی و عمومی كه هرساله برگزار می‌شود البته بدون خروجی مناسب از هر حیث در محتوا و در خلق بیان اثری نو كه لازم است متاثر از دیدگاه فراهنری منبعث از اندیشه هنر برای مردم كه حداقل بر معیار توسعه انقلابی، هدفش اندیشه ورزی در تمام سطوح موسیقایی است برای رسیدن به بخشی از ایده آل های مطرح شده در چهل سال اخیر كه تاكنون مشاهده نشده و اگر بوده قوام و قدرتی در قامت برنامه ریزی و سیاست گزاری برای كلیّت امور موسیقی در كشور نداشته است.

سال هاست به اصطلاح مهمترین رویداد موسیقایی همانا جشنواره موسیقی فجر كه چندنوبتی هم واژه بین الملل را هم یدك می‌كشید در هاله‌ای از ابهام طی طریق دارد و خنثی وار به صِرف ِ برگزاری جشن انقلاب اسلامی در بهمن هرسال به هر قیمتی تكرار ملال آوری را داشته است. عموماً یكی از مدیران وزارت ارشاد یا مدیران دفتر موسیقی (متاسفانه از مركزیت خلع و به دفتریت تنزل یافت بدون دلیل منطقی…) رییس آن می‌شود و احكام صادر می‌كند به نوعی كه انگاری همه ابواب جمعی او هستند. بالطبع تبعیت تام خواهند داشت دبیر و اجراییات و غیره تا نظارت و ارزشیابی منسوب و حكم گرفته از رییسی كه پُست دولتی دارد… با سلام و صلوات و به به و چه‌چه و پاداش و خوشامد و اختتامیه ای تا سال بعد بدون انعكاس نقطه نظری مبنی بر ضعف‌ها و كمبودها و ارایه راه حل‌ها برای جبران در سال‌های بعد كه باعث انفعال هر چه بیشتر می‌گردد.

زمانی گفته می‌شد جشنواره نیاز به آیین نامه دارد و چند باری هم در این پنج سال اخیر اصلاح شد اما گویی بیشتر گریبانگیر و مشكل زا و چوب لای چرخ شده تا راه گشا … می‌توان آیین نامه‌ای منزه داشت البته اگر مدیران بالا دستی بخواهند كه نمی‌خواهند چون تصدی گری را عالمانه و تجربه گرایانه بر خود می‌پسندند.

بیایید برای یك بار هم شده حرف تازه‌ای را پذیرا باشیم كه در اصل كهنه است ولی نشنیده گرفته شده تاكنون! از كارها و انتخاب‌های تكراری پرهیز كنید. نمی‌دانم تا كنون بررسی شده كه فردی یا جمعی به طور جدی پژوهش محورانه بررسی كند كه چرا بزرگان موسیقی از دهه هشتاد تاكنون حضور نیافتند و یا جسته و گریخته و بی انگیزه آمدند …!؟ چرا نخبگان جوان تعداد اندكی‌شان حضور دارند ولی نه با آثار نو و تازه…!؟ چرا افراد تكراری سال‌ها پشت سرهم و یا با فاصله علیرغم كاستی‌های فراوان در جایگاه دبیری با دریافت دستمزدهای نسبتاً هنگفت با كمترین اطلاعات اجرایی و انگیزه انقلابی انتخاب می‌شوند…!؟ چرا اجراهای تكراری فرد و یا گروه‌هایی كه گویی سرقفلی جشنواره اند و هرساله به یك شكل ثابت رفتار و ظاهر و اجرا دارند باید به عنوان زینت المجالس باشند…!؟ چرا استقبال مردمی بسنده شده به اجراهای حاشیه‌ای برج میلادی و سال‌ها قبل تر سالن وزارت كشور با عنوان بخش جنبی از منتخبان موسیقی پاپ آن‌هم بااجازه خواهی از مافیای موسیقی…!؟

پیشنهاد می‌شود شخصیت‌هایی چون استاد حسین علیزاده، استاد علی اكبر شكارچی، استاد كیهان كلهر و یا از نسل نو هم هنرمندانی مثل علی قمصری، اردوان كامكار، سیامك آقایی سكان هدایت جشنواره موسیقی فجر را به عهده بگیرنداگر این گونه برای این نوع از موسیقی اهمیت قایلید و از عنوان چراغ روشن اش هراس دارید در جشن انقلاب حداقل بیایید جشنواره مستقلی را برای انواع موسیقی پاپ تا رَپ وطنی شده با زمینه‌های پژوهشی _آموزشی تدارك ببینید كه حداقل این اوضاع اسفناك تولیدات پاپ ِ فَست فودی به دنبال هویت شاخص را سروسامان دهی كنید.

چرا اجراهای فاخر و سنگین دیگر مخاطب ندارند و یا كم مخاطب هستند!؟ نبود تبلیغات مناسب دلیل آن است یا كیفیت و عناصری دیگر و یا اجرای گروه‌ها و البته انتخاب سردستی و محفلی و برحسب اضطرار و یا از روی ناچاری هیات انتخاب!؟

حرف بسیار است و مجال اندك. این قطره از دریای موسیقی ایرانی بر حسب تجربیات سال‌ها در آموزش، پژوهش، اجرا و رسانه دریافته‌ام كه اگر با راهبردی دقیق با انتخاب فردی مورد وثوق اكثریت موسیقیدانان مسئولیت جشنواره‌ها به هنرمندی دغدغه مند و شجاع كه منافع موسیقی ایران و هنرمندانش را سرلوحه قرار می‌دهد صورت پذیرد، بخشی از مشكلات پیش روی دیگر نخواهد بود. در این صورت است كه حداقل می‌توان شاهد حضور حداكثری چهره‌ها و گروه‌های برتر در جشنواره‌ها باشیم. با تجدید نظر در بودجه‌ریزی و اختیار صفر تا صد جشنواره به دبیر و نبود رییس، خارج از شوراهای دست و پاگیر و فرمایشی _فرسایشی قطعاً توانمندان عرصه موسیقی در ساحت‌های مختلف میانداری خواهند كرد و پا پیش می‌گذارند

پیشنهاد می‌شود شخصیت‌هایی چون استاد حسین علیزاده، استاد علی اكبر شكارچی، استاد كیهان كلهر و یا از نسل نو هم هنرمندانی مثل علی قمصری، اردوان كامكار، سیامك آقایی سكان هدایت جشنواره موسیقی فجر را به عهده بگیرند. در این صورت می‌توان متصور شد نگاه سنت محورانه جایش را به تحول و چابك سازی و اتاق‌های شیشه‌ای بسپارد و به تدریج وارد جشنواره‌ای شد كه جای خالی اش را حس كرده و شاید دیگر غبطه نخوریم به جشنواره فیلم فجر در قیاس با موسیقی از هر لحاظ.

به راستی چرا از موسیقیدانان زن با توجه به جایگاه‌های علمی، پژوهشی، آموزشی، اجرایی و غیره‌ای كه دارند تا كنون در چنین عرصه‌هایی بهره برداری نشده است…!؟ شخصیت موجه هیات علمی و مدیر دانشگاهی و دنیا دیده از هر نظر دكتر آذین موحّد و یا دیگرانی در این سطح با تجربیات موفق در عمل و نظر كه تركیبی از دانش محوری و برنامه سالاری در عین نگاه به توده مردم چه بسا از مردان موسیقی به عبارتی رَجُل كه زن و مرد را در عرصه سیاست شامل می‌شود و از نگاه قرآنی منبعث است تا كنون راس جشنواره‌ها نبوده‌اند…!؟ به نظر می‌آید تفكر قحط الرجالی سالیانی است در معاونت هنری و دفتر موسیقی و خانه موسیقی تار عنكبوتی شده و تبدیل به باور...

به نظر می‌رسد در دولت جدید با نگاه عمیق به عرصه هنر و فرهنگ و جریان سازی برای استحكام پایه‌های مبانی اصول و شریعت و فرهنگ و هنر لازم است اعتماد سازی از نوعی دیگر سرلوحه سیاست‌ها و انتخاب‌ها و غیره نِمود ِعملی یابد و زمان مناسبی است كه افكار نو و اعتمادهای تروتازه در بین مردم و موسیقاییان شكل بگیرد وگرنه جشنواره امسال هم پاشنه اش بر همان منوال قبل باری به هر جهت خواهد چرخید و بودجه‌ای اندك و تعدادی هنرمند و بیلان كاری و بدون دبیرخانه ثابتی خدانگهدار تا سال بعد كه خدا بزرگ است و...

یادمان نرود تا زیر ساخت‌ها درست فراهم سازی نشود نمی‌توان از موسیقی نحیف شده ایرانی در سطوح مختلف كه موسیقی دانانش خارج از گردونه داخل و خارج یا در كنج خانه‌ها یا احیاناً در آموزشگاهی رسمی یا دولتی امورات می‌گذرانند و جلوه‌ای ندارند بیش از این چیزی كه در فعل هست حتی انتظار حداقل‌ها را داشت.