در این مطلب ضمن آشنایی مختصر با استاد جیوان گاسپاریان با صدای ساز او هم‌پرواز خواهیم شد.

تجربة پرواز را دوست دارند، مثل برآورده شدن یك آرزو است و برای كسانی كه از تنگی و سردی زمین خسته شده‌اند، بالی است برای رهایی در بیكران‌ها.
جیوان گاسپاریان از مشاهیر موسیقی ارمنستان و جهان و نوازندة به نام ساز بادی دودوك است. او از شش سالگی شروع به نواختن دودوك كرد و نخستین اجرای او همراه اركستر سمفونیك تاتول آلتونیان، در 21 سالگی بود. جیوان گاسپاریان دربارة زندگی و اولین آشنایی اش با دودوك می‌گوید:
« فقط شش سال داشتم. مادرم فوت كرده و پدرم هم به جنگ رفته بود و من در یتیم خانه دوران كودكی سختی را طی می‌كردم. در آن دوره جاهایی بود كه مثل سینماهای امروزی فیلم نشان می‌دادند. از آنجا كه فیلم‌ها صامت بودند سه نفر نوازنده زیر پرده می‌نشستند و با نواختن دودوك نمایش فیلم را همراهی می‌كردند. اولین بار كه صدای دودوك را شنیدم خیلی خوشم آمد. در میان آن سه نوازنده، استادی هم بود به نام ماركار ماركاریان؛ خود را به او رساندم و از او خواهش كردم كه یك دودوك هم به من بدهد؛ خیلی خشن جواب داد كه می‌خواهی چكار؟ برو درست را بخوان مگر پدر و مادر نداری؟. روزی پیش او رفتم و پول ناچیزی را كه از فروش ظرف و ظروف كهنة خانه به دست آورده بودم به او دادم؛ پول‌ها و دست كوچك عرق كردة مرا پس زد، دودوك ساده‌ای را از جیب درآورد به من داد و گفت:«برو بزن؛ تو شاید آدم خواهی شد.»
از خوشحالی در پوست نمی‌گنجیدم؛ در طول زمستان یك لحظه دودوك را از لبانم دور نكردم و نواختن نخستین آهنگ را كه «دِلِ یامان» نام داشت فرا گرفتم. بهار بعد، بار دیگر نزد استاد ماركاریان رفتم و از او خواهش كردم كه به نواختن من گوش دهد. گوش كرد و اشك از چشمانش سرازیر شد. دودوك بهتری به من داد و گفت: برو بزن؛ تو نوازندة زبردستی خواهی شد. این حرف استاد مشوق من شد تا در هفده سالگی به نواختن دودوك مسلط شوم.»