استاد غلام‌رضا آستی کردیانی از استادان آواز مقامی خراسان بودند که سبک «زهراجان» در موسیقی مقامی این خطه به نام ایشان ثبت شده است، اما چرا زهراجان؟
«صادق شریفی‌نسب» (رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان تربت جام)- که در زمان حیات این استاد با ایشان مراوده داشت، داستان شکل گیری این سبک و این نام را چنین روایت می کند:
«زمانی که استاد آستی در شهر تهران سرباز بودند، عاشق دختری به نام زهرا می‌شوند و مسائلی پیش می‌آید که ایشان به عشق‌شان نمی‌رسند و تمام قطعه‌های موسیقی که اجرا می‌کردند در وصف همین خانم و عشق نافرجام‌شان بوده است. زمانی که آوازه استاد آستی به استاد حسین سمندری می‌رسد، استاد سمندری به منطقه جام می‌آیند و سراغ استاد آستی را می‌گیرند و دعوت می‌کنند که در همایش‌ها و برنامه‌ها همراه ایشان باشند، اما مرحوم آستی به دلیل همان شکست عشقی که در زندگی‌شان تجربه کرده بودند، قبول نمی‌کنند و استاد آستی برای دل خودشان به موسیقی می‌پرداختند.»
به گفته آقای شریفی‌نسب «استاد آستی با اصرار بسیار اهالی هنر حاضر می شود آلبوم زهراجان را ضبط کند. این آلبوم در استودیو فرهنگ شهرستان تربت جام تولید می شود اما در زمان انتشار به اشتباه نام مالک استودیو یعنی آقای حیدر قدسی به‌عنوان خواننده روی آلبوم ثبت می شود، در حالی که خواننده آلبوم زهراجان، استاد غلامرضا آستی بودند.»
رئیس اداره فرهنگ و ارشاد شهرستان تربت جام درباره استعداد و صدای این پیشکسوت موسیقی مقامی، گفت: «معروفیت صدای استاد آستی به لحاظ وسعت و تن زیادی بوده که ایشان داشته است. اهالی روستای کردیان روایت می‌کردند که در مراسم‌های محلی ماه رمضان یا در زمان‌های گذشته که بلندگو و تجهیزات صوتی نبود، استاد مرحوم در پشت بام منزل‌شان اذان می‌گفتند و تمام روستا صدای مرحوم آستی را می‌شنیدند. متاسفانه این استاد دیر به جامعه هنر کشور معرفی شدند.»
روحشان شاد.