گروه بربطیان به سرپرستی «حسین بهروزی‌نیا» اجرای خود را در واپسین شب سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر به روی صحنه برد تا نشان دهد هنوز موسیقی اصیل ایرانی دارای جذابیت‌هایی بی‌نظیر و منحصر به فرد است و می‌توان همه دنیا را مبهوت زخمه‌های خود كند.

«بربطیان» كاری كرد كارستان!
به گزارش خبرنگار موسیقی خبرگزاری فارس، گروه بربطیان به سرپرستی «حسین بهروزی‌نیا» اجرای خود را در واپسین شب سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر به روی صحنه برد تا نشان دهد هنوز موسیقی اصیل ایرانی دارای جذابیت‌هایی بی‌نظیر و منحصر به فرد است و می‌توان همه دنیا را مبهوت زخمه‌های خود كند.



بربطیان اجرای اینسترومنتال(سازی) خود را با اجرای قطعات ضربی كه مابین آن‌ها آوازهایی نیز اجرا می‌شد به اجرا گذاشتند. غالب قطعات به صورت «چهارمضراب» اجرا می‌شد كه این اصطلاح برای آهنگ‌های ریتمیك بر پایه شش هشتم و شش شانزدهم بكار می‌رود. حفظ ریتم آن هم به صورت گروهی برای ضربی‌های شش‌تایی دشوار است و در شش شانزدهم دشوارتر، كه این گروه با تسلط كامل به اجرای قطعات پرداختند. گروه بربطیان كه آنسامبلی تمام عود و بربط‌نواز كه با سازهای كوبه‌ای تمبك، دف، كوزه و دایره همراهی می‌شد، یكی از بهترین اجراهای سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر را به اجرا گذاشت.



اجرای سنكُپ‌ها و ضد ضرب‌ها و سكوت‌های غافلگیر كننده و سایه‌ها و سوال و جواب‌ها بویژه از سوی كوبه‌ای‌ها كه كاری بس دشوار است به خوبی و تسلط كامل اجرا می‌شد. بخش ملودیك اركستر كه تمام عودنوازها بودند نیز با تسلط كامل اجرا می‌كردند و این تسلط به جایی رسیده بود كه دیگر به دنبال اجرای دقیق و درس تكنیك‌ها و حفظ ریتم نبودند بلكه تماما به ایجاد حس و حال در نوازندگی و ریزه‌كاری‌هایی از قبیل اعمال و اجرای فورته پیانوها و نوآنس‌ها و توجه بر سوناریته سازهایشان متمركز بودند.آنچنان هماهنگی بین اعضای گروه برقرار بود كه نشان از تمرین و زحمت زیاد برای رسیدن به این سطح از آمادگی داشت. سازهای كوبه‌ای نیز به خوبی تقابل ریتم و ملودی را دریافته و به زیبایی گروه را همراهی می‌كردند.

در این میان حسین بهروزی‌نیا سرپرست و رهبر گروه به نوعی در نوازندگی هم نقش محوری داشت و در برخی قسمت‌ها میزان‌های زیادی را متفاوت از دیگر نوازنده‌ها اجرا می‌كرد و پارتیتورش در برخی قسمت‌ها كاملا متفاوت از اركستر بود و به نوعی كونترپوئنتیك می‌شد و به زبان ساده‌تر به اجرای جملاتی موازی لیكن غیرمشابه ولی در هارمونی درست با لایت موتیف پیش می‌رفت.



از نكات جالب این اجرا ضرب دست‌ها و ریز و ترموله‌های سرعتی بهروزی‌نیا در حین اجرای گروهی قطعات سرعت بالا همچون شش شانزدهم بود كه زیبایی و جذابیت خاصی به قطعه می‌بخشید و این ضرب دست‌های زیبا و ریز مانند در درست‌ترین قسمت تعبیه شده بودند و به محض اینكه قطعه در مرز تكرار یا خسته‌كنندگی قرار می‌گرفت، تكنیك‌هایی اینچنین به میان می‌آمد یا اینكه سازهای كوبه‌ای به خودنمایی می‌پرداختند كه همین موارد بر جذابیت اجراها می‌افزود.



كوبه‌ای در این اجرا نقش بسزایی ایفا كرد و بسیار جذاب و گیرا و پر كاربرد ظاهر شد. هیچ كدام از سازهای كوبه‌ای بی‌مورد و اضافه به خدمت گرفته نشده بودند همچنانی كه این روزها در بسیاری از اجراها شاهد حضور نوازنده تنبك با چندین دایره، دف، تام‌تام، دوم‌دوم، بندیر، تشت، بینگو بَنگو، تمپو، كاخُن و حتی پدال هستیم كه بسیاری از این سازها حتی یك بار تا آخر اجرا به صدا در نمی‌آیند و تب تعداد سازهای كوبه‌ای در بسیاری گروه‌ها بالا گرفته است. لیكن در این اجرا از تمبك گرفته تا دف و دایره و كوزه، كاملا به‌جا و با زیبایی هرچه تمام‌تر استفاده شدند.



از دیگر ویژگی‌های خوب اجرای بربطیان، بهره از كادانس‌ها و اِندینگ‌های بسیار زیبا، بدیع و غافلگیركننده بود كه در نوع خود بسیار زیبا و جذاب بود چیزی كه كمتر در آنسامبل‌های ایرانی دیده می‌شود و اركسترها معمولا قطعه را با فِید كرد به پایان میرسانند. بر همه این مزیت‌ها، كوك دقیق تمام نوازنده‌ها و حفظ ریتم و تمپوی تمام قطعات توسط نوازنده‌های ملودیك و كوبه‌ای را نیز باید افزود.

نگارنده: علیرضا سپهوند

انتهای پیام/