گروه موسیقی «كماكان در این كنسرت سعی كرد با بهره ‌گیری از موسیقی‌ قوی، پر رنگ و خوش ضرب حاشیه خلیج‌فارس،‌ صدا و فضایی تازه را در موسیقی امروز ایجاد كند.
به گزارش خبرنگار موسیقی فارس، پروژه موسیقی «كماكان» به سرپرستی و خوانندگى مهدى ساكى پیش از انتشار اولین آلبومش، با چندین اجراى زنده بین مخاطبان و منتقدین به شهرت و محبوبیت رسید. گروه كماكان و مهدی ساكی در جشنواره قطعاتی از آلبوم تازه و همچنین چند قطعه از اولین آلبوم را با تنظیم‌های جدید، در بخش تلفیقی در برج آزادی روی صحنه بردند.

گروه موسیقی «كماكان در این كنسرت سعی كرد با بهره ‌گیری از موسیقی‌ قوی، پر رنگ و خوش ضرب حاشیه خلیج‌فارس،‌ صدا و فضایی تازه را در موسیقی امروز ایجاد كند. موسیقی كه «كماكان» ارایه می‌دهد با این كه ریشه ‌های عمیقی از موسیقی جنوب غرب ایران را در دل خود دارد اما در عین حال راه خود را از موسیقی بومی هم جدا می‌‌كند. مهدی ساكی و گروه همراهش در واقع رنگواره ‌هایی را از موسیقی جنوب می ‌گیرند و در بستر موسیقایی متفاوت، دست به بسط و گسترش آن می‌‌زنند و با سازبندی نسبتا هوشمندانه قطعاتشان را در فضایی متفاوت خلق می‌ كنند.

مهدی ساكی كه نقش خواننده را هم ایفا می ‌كند، صدایی خاص با ویژگی‌ های منحصر به فرد ندارد؛ صدای او نه وسعت و حجمی قابل تامل دارد و نه جنس خاص و ویژه ‌ای كه به سرعت نظر شنونده را جلب كند. اما صدای او یك ویژگی خاص دارد كه بسیاری از خواننده ‌های امروز ندارند و آن صمیمیت و احساسی است كه در صدای او وجود دارد و همین صمیمیت و سادگی صدای اوست كه باعث می‌ شود، شنونده علی رغم برخورد با یك صدای كاملا معمولی و در پاره‌ای از مواقع فالش و نپخته، تا پایان با او همراه شود. البته ضعف اصلی او وقتی اوج می‌خواند عیان می‌شود و او علی‌رغم كنترل نسبی كه بر حنچره‌اش دارد،‌ نمی‌تواند پس از اوج، به درستی فرود آید.

اما نكته دیگر درباره ساكی و شیوه خوانش ‌اش، برخورد متفاوت او با ترانه و شعر است. او در بسیاری از مواقع ابیات شعر را جا به ‌جا می ‌كند؛ گاهی اوقات هم بر روی كلمات خاصی می‌ ایستد و مدام بر روی آن‌ ها تاكید می ‌كند. البته مهمترین ویژگی ساكی،‌ درآوردن لحن شعر است. او لحن و بیان شعر را به درستی ادا می‌كند و سعی می‌كند بار معنایی كلمات را با ترجمه‌ای موسیقایی ارایه دهد.

اما شاید مهمترین ضعف گروه كماكان كه در این اجرا در چند مقطع عدم‌هماهنگی بین نوازندگانش مشهود بود، عدم خوانش كلام و موسیقی است. در برخی از قطعاتی كه كماكان در این كنسرت به اجرا گذاشت، كلام و موسیقی كاملا در پارادوكس و تضاد حركت می‌كردند و به عبارتی و كلام و موسیقی حرف همدیگر را زیاد متوجه نمی‌شدند.

گروه كماكان قطعا یك اتفاق ویژه در موسیقی امروز نیست و بی‌ تردید نمی ‌توان گفت كه آنچه كه این گروه ارایه می‌دهد، تكان‌ دهنده و ماندگار است؛ «كماكان» از منظر موسیقایی هیچ چالشی را پیش روی قوه شنیداری مخاطبش نمی‌ گذارد و شنونده تنها مجموعه ‌ای از ریتم ها و ضربان ‌های دوار، ساده و تكرار شونده را می‌شنود كه به طرز محافظه ‌كارانه ‌ای كاملا همراه و مطیع ملودی حركت می‌ كنند. اما با همه این احوالات، مهمترین ویژگی «كماكان» این است كه حال خوب تزریق می‌كند و به واسطه صمیمیت، سادگی، لطافت و خوانش متفاوتی كه از موسیقی جنوب ارایه می‌ شود، همراهی تا انتها با این گروه كار سختی نیست و حتی تا ساعت‌ ها پس از شنیدن آهنگ‌هایشان، صداها كماكان در ذهن می‌چرخند و ریتم‌ها مدام تكرار می‌شوند.

انتهای پیام/