دانشمندان در مؤسسه ماكس پلانك آلمان این مطالعه را با هدف تلاش برای یافتن منشأ استعدادها و توانایی‌های موسیقایی وی انجام دادند.

آنها با استفاده از تكنیك‌های مدرن توالی‌یابی دی‌ان‌ای، روی یك ویژگی خاص مرتبط با توانایی موسیقی افراد به نام «همگام‌سازی ضرباهنگ» (Beat Synchronization) متمركز شدند.

این توانایی افراد را قادر می‌سازد كه بتوانند به هنگام شنیدن یك قطعه موسیقی، سر ضرب‌ها را تشخیص دهند. ژن مرتبط با این توانایی پیشتر از طریق یك مطالعه ارتباطی گسترده ژنومی و از طریق توانایی كف زدن به موقع بر سر ضرب‌ها شناخته شده بود.

دانشمندان در كمال شگفتی دریافتند كه علیرغم جایگاه مشهور بتهوون به عنوان یكی از بزرگترین آهنگسازان تاریخ، مشخصه‌های ژنتیكی موسیقایی او در مقایسه با نمونه‌های جمعیتی مدرن امتیاز قابل توجهی نداشته و در دسته پایین‌تری نسبت به مابقی مردم قرار می‌گیرد.
وی اضافه كرد: «جالب است كه بتهوون، یكی از مشهورترین موسیقی‌دانان تاریخ، در مقایسه با نمونه‌های جمعیتی مؤسسه كارولینسكا در سوئد و مخزن بیو وی‌یو [یكی از بزرگترین بانك‌های اطلاعات ژنتیكی افراد در تنسی آمریكا] امتیاز غیرقابل توجهی در زمینه ذوق موسیقی داشته است.»

سیمون فیشر، از نویسندگان ارشد این مطالعه در موسسه ماكس پلانك، با این حال به اتكای بیش از حد به آزمایش‌های ژنتیكی برای تعیین توانایی‌های فردی انسان‌ها هشدارداد و گفت این روش‌های ژنتیكی هنوز محدودیت‌های قابل توجهی دارند.
او با بیان اینكه امتیاز چند ژنی پایین بتهوون برای همگام‌سازی ضرباهنگ از نبوغ موسیقی او نمی‌كاهد، گفت: «اگر كسی ادعا كند كه می‌تواند با یك آزمایش ژنتیكی تعیین كند فرزندتان از نظر موسیقایی استعداد دارد یا نه، باید به او شك كنید.»

در حالی كه مطالعات پیشین میانگین وراثت‌پذیری 42 درصد را برای موسیقی پیدا كرده‌اند، محققان در پژوهش جدید گفته‌اند كه عوامل فرهنگی، محیطی و ماهیت چندوجهی موسیقیایی نیز باید در درك ویژگی‌های انسانی او مورد بررسی قرار گیرد.

آنان تصریح كرده‌اند كه هنوز نمی‌توان مطمئن بود چه میزان از نبوغ او حاصل استعداد ژنتیكی و چه میزان نتیجه تمرین‌ها و ممارست‌های او بوده است.


زندگی‌نامه نویسان بتهوون بارها به شیوه آموزشی طاقت‌فرسا و سختگیرانه پدر او، به عنوان نخستین معلمش، اشاره كرده‌اند. این تعالیم موسیقی كه از پنج سالگی او شروع شدند، به گونه‌ای بودند كه غالبا بتهوون را به گریه می‌انداختند.

نتایج این مطالعه به تازگی در نشریه علمی «Current Biology» منتشر شده است.