به گزارش خبرگزاری فارس، جعفر كهنمویی تصویرگر چهره امام خمینی (ره) درباره نذر هنری‌اش برای انقلاب اسلامی گفت: نذر كرده بودم 100 تصویر امام را در ابعاد یك متر و نیم طراحی كنم و تمام شهر تبریز را با این تصاویر مزین كنم اما بعد از انقلاب به این همه عكس نیاز نبود؛ لذا یكی از علما به من گفت حدود پانزده یا بیست تصویر از امام كفایت می‌كند و لازم نیست همه‌اش را نقاشی كنی. حالا دیگر نمی دانم آن 80 تابلو را به خدا بدهكارم یا نه؟

وی در روزهای پرتلاطم انقلاب اسلامی ایران در خصوص نقاشی چهره امام در آن روزگاران گفت: برادر كوچك من در بازار ایپكچی كار می كرد و با آقای قاضی نسبتی داشت. من به منزل آن ها رفت و آمد می‌كردم. وقتی آقای قاضی دیدند كه من عكس امام را كشیده ام، مرا تشویق به كشیدن تصاویر كرد. تصویری كوچك به ابعاد شش در چهار از امام بود كه از سال 41 آنجا مانده بود. من آن را نیمه های شب به ابعاد یك متر و نیم كشیدم و گذاشتم تا صبح خشك شد. صبح آن را به خیابان بردند، بعد از آنكه حسن آقا انگجی نماز را خواند، ساواك گاز اشك‌آور زد و تابلو را برداشت و درهم شكست.

او ادامه داد: به این صورت آقای قاضی از تابلوهای نقاشی من را پسندید. طوری كه وقتی امام در پاریس حضور داشتند عكس های امام را برای آقای قاضی می‌فرستادند و او عكس‌ها را به من می داد و من هم آن ها را نقاشی می‌كردم و به بیت آقای قاضی می‌دادم.

كهنمویی در خصوص نحوه كارش افزود: نقاشی های خود را روی برزنت می پارچه های برزنت را از شیرپزها و پنیر فروش ها می خریدم. من آن ها را با عسل و ژلاتین و سریش زیرسازی می كردم و تصویر را سفید می كردم. آن كار را می كردم تا نقاشی ترك نخورد و نشكند.

تصویرگر چهره امام خمینی (ره) درخصوص جنب و جوش انقلاب آن زمان گفت: ارتباط من و آقای قاضی به واسطه نقاشی هایم تنگاتنگ بود وقتی تظاهرات در تاسوعا، عاشورا و اربعین اوج گرفت من آن زمان در گرماگرم آغاز انقلاب در خانه دو كار انجام می دادم، هم پارچه نویسی می كردم و هم نقاشی می كشیدم. دانش آموزان و دانشجویان به منزل ما می آمدند و پارچه هایی كه در خانه داشتیم، حتی چلوارهای سفید پرده را پهن می كردیم و من قالب شعار را درمی آوردم و داخل آن‌ها شعار می نوشتند. همچنین نقاشی های رنگ روغن را روی بوم با تیوپ روغنی درجه یك كار می كردم و تا صبح خشك می شد. نقاشی ها را خیابان می بردیم و در مردم شور و حال انقلابی ایجاد می كردیم.

وی اضافه كرد: آن زمان در هنر نقاشی به سیرت توجه می كردیم نه صورت. اگر كسی به من می گفت فلان قدر پول بدهم تا عكس فرزند یا پدرم را نقاشی كنی تا سرقبرش بگذارم، قبول نمی كردم. اگر مبلغ آن‌چنانی می دادند كه تصویر فلان كس را بكش، قبول نمی كردم اما اگر می خواستند كه عكس شهید و امام را نقاشی بكنم، خودم استقبال می كردم تا عكس را طراحی كنم.

جعفر كهنمویی متولد 1324 در محله اهراب تبریز از ششم ابتدایی احساس علاقه به نقاشی و رنگ در او ایجاد شده و بدون آموزش معلم با آبرنگ و سیاه قلم كار نقاشی را شروع كرد.