نصیر حیدریان موسیقیدان و رهبر اركستر متولد تهران، نخستین گام موسیقی خود را در سن 6 سالگی همزمان با تحصیل در مدرسه موسیقی گذاشت و در هنرستان موسیقی مشغول به تحصیل در رشته ساز ترومبون و تئوری موسیقی شد. وی پس از دریافت دیپلم در رشته ساز ترومبون به عنوان نوازنده در اركستر سمفونیك تهران فعالیت خود را آغاز كرد و به مدت 2 سال در كنار كار اصلی خود، به عنوان رهبر و سرپرست گروه كُر اركستر سمفونیك تهران نیز فعالیت داشت.

حیدریان سال‌ها بعد برای ادامه تحصیل راهی كشور اتریش شد و در دانشگاه موسیقی و هنرهای نمایشی شهر وین، رشته ساز ترومبون را زیر نظر Horst Küblböck ادامه داد و در سال‌های 1991 تا 1997 میلادی در دانشگاه موسیقی شهر گراتز تحصیل خود را در رشته رهبری اركستر زیر نظر استادانی همچون Martin Turnovsky , Arturo Tamayo , Wolfgang Bosic ادامه داد.

وی در سال 1999 موفق به دریافت جایزه Die Richard Wagner Stipendienstiftung شد و پس از اتمام تحصیل و دریافت دیپلم رهبری، سرپرستی چندین اركستر و آنسامبل را به عهده گرفت. حیدریان از سال 2003 به عنوان استاد دانشگاه در رشته رهبری اركستر در دانشگاه موسیقی و هنرهای نمایشی شهر گراتز فعالیت دارد و سرپرستی اركسترهایی همچون اركستر بادی، موسیقی فیلم را به عهده دارد و در كنار كار اصلی و هنری خود، مستر كلاس‌های رهبری متعددی را در كشورهای اتریش، كره جنوبی و ایران برگزار می‌كند.

همچنین این موسیقیدان در سال‌های گذشته بارها به ایران آمده و اركستر سمفونیك تهران و اركستر ملی ایران را رهبری كرده است. حیدریان مردادماه امسال طی حكمی از سوی مجید زین‌العابدین مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیرعامل بنیاد رودكی وقت و با پیشنهاد اعضای شورای هنری اركستر، برای یك دوره یك ساله به عنوان رهبر دائم اركستر سمفونیك تهران انتخاب شد.

این موسیقیدان و رهبر اركستر در پاسخ به سوالی مبنی بر اینكه آیا معتقد بر این هستید كه قطعات و آثار اركستر ملی به سمت آثار حرفه‌ای‌تر پیش رفته است و شنونده عادی و معمولی شاید نتواند خیلی با آثار آن ارتباط برقرار كند؟ به خبرنگار ایرنا گفت: موضوعی كه به آن معتقد هستم این است كه نوازندگان اركستر سمفونیك تهران و اركستر ملی ایران، مانند وزنه‌بردار می‌مانند. یك وزنه‌بردار اگر بخواهد وزنه‌ای را بلند كند، ابتدا كارش را با وزنه پنج كیلویی آغاز می‌كند، سپس به تدریج باید وزنه‌های 10، 15، 20 و 40 كیلو بردارد تا عضلاتش قوی شود و به هدف مورد نظرش دست پیدا كند.

وی افزود: اركسترهای ما هم خوب است به جز قطعاتی كه ساده تر هستند و مخاطبان علاقه‌مند به شنیدن آنها هستند، بتوانند قطعات پیچیده و به اصطلاح سنگین‌تری را بنوازند تا تكنیك اركسترها ارتقا پیدا كند، همچنین گوش‌های مخاطبان هم به تدریج بتوانند این قطعات را هضم كنند و بشنوند.

حیدریان در پاسخ به این سوال كه آیا شایسته است اركسترهای ملی و سمفونیك، موسیقی‌های فیلم را بنوازند و اجرا كنند؟ اظهار كرد: با این رویكرد موافق هستم، از آن رهبران نیستم كه بگویم اركستر سمفونیك فقط باید قطعات كلاسیك را بنوازد حتی من در برنامه‌ریزی‌هایی كه برای اركستر سمفونیك تهران انجام دادم، این اركستر در سال یك شب باید یكی از كنسرت‌هایش را به موسیقی فیلم اختصاص دهد؛ همزمان صحنه‌هایی از فیلم‌های مورد نظر بدون صدا پخش شود و اركستر نیز قطعات مربوط به آنها را اجرا كند؛ نواختن موسیقی فیلم تمرین خوبی برای اركستر است و برای مخاطبان هم خیلی جالب خواهد بود. هر چیزی كه خوب و با كیفیت انجام شود، با آن موافق هستم.

این موسیقیدان و رهبر اركستر با اشاره به اینكه در روند اجرای آثار محدودیتی قائل نیست، گفت: همیشه بخشی از دایره را بازمی‌گذارم، آن را كامل نمی‌بندم چون می‌دانم بالاخره هر چیزی می‌تواند بهترم باشد و به تدریج پیشرفت كند تا به آن اوج برسد و باید جا داشته باشد، قطعات موسیقی با اجراهای زیاد پخته‌تر می‌شوند، یك اثر موسیقی مانند یك سنگ می‌ماند؛ به عنوان مثال یك مجسمه‌ساز یك سنگ را به تدریج می‌شكند، می‌برد، درستش می‌كند تا تبدیل به یك فیگور و یك اثر هنری شود، قطعات موسیقی هم همین گونه است، با یك بار نواختن كامل نمی‌شود، باید مدام نواخته شود تا آن شخصیت و ویژگی خود را نشان دهد.